สิ่งนึงที่รุ่นต่อรุ่นเตือนมาก็คือ เข้าป่า อย่าทัก อย่าท้า
รอบนี้เจอกันเต็ม ๆ ตั้งแต่ทางขึ้น บางสิ่งเขาให้เราไว้ดีอยู่แล้ว
เผลอทักเท่านั้นล่ะ งานงอก....
"เฮ้ยยย ทำไมถึงตรงนี้แล้วเร็วจังวะ"
เท่านั้นแหละ ยาวเหยียด เดินเท่าไหร่ก็ไม่ถึงซะที
จนต้องตั้งสติก้มหน้าก้มตาเดินกันใหม่อยู่หลายครั้ง
ภูกระึดึง ความรู้สึกมันเหมือนว่าเราได้กลับบ้าน
ถึงไม่กลับไปก็จะถูกตามตัวอยู่เสมออย่างที่เขียนไว้ตอนต้น
ไม่เป็นคนตาม ก็บางสิ่งมาตาม บางสิ่งก็รู้ได้เฉพาะตนจริง ๆ
ลองไปสัมผัสดูนะคะ