แล้วเราก็เห็นมันครับ ฉลามพันธุ์อะไรผมก็ไม่ทราบแต่ที่แน่ๆเวลา ชม กว่าๆที่มันสู้กับชายหนุ่ม 13 คนต้องทำให้มันหมดแรงไม่มากก็น้อย
ผมเป็นไม้สุดท้ายเลยโชคดีที่มันยอมแบบง่ายๆ
เสียงตะโกนเรียกกัปตันเพราะเจ้า เฟรนส์ กับ บอส ก็ไม่กล้า ไม่รู้ว่าจะเอาไงดีกับฉลามไซด์ขนาดนี้ จะเอาตะขอเกี่ยวก็ไม่ใช่
ความปลอดภัยเป็นสิ่งสำคัญที่สุดครับ หากไม่ระวังความสนุกอาจหายวับไปกับตา
พี่โทลงมาเตรียมเชือกไว้คล้อง วิธีคือผูกหงายท้องไว้ข้างเรือเนื่องจากตัวขนาดนี้สามารถเป็นอันตรายได้
บอสบอกเคยได้เอาขึ้นเรือตั้งแต่เที่ยง ห้าโมงเย็นมันยังยิ้มได้อยู่เลย ทนมากๆ
แล้ววินาทีนั่นเองผมประคองปลาไม่ให้มุดลงเพื่อรอพี่โทคล้องด้วยเชือก
ด้วยเบรกที่เซ็ตไว้แน่นมาก จังหวะเจ้ายักษ์ตะแครงตัวลอยเหมือนจะยอมแพ้
มันกลับสบัดหัวด้วยความเร็วและรุณแรง จนกระทั่งสาย Shock Leader 120lbs ซึ่งทนแรงดึงมาเป็นเวลานานก็ขาดลงพร้อมกับความรู้สึกของผม ที่เหมือนตกลงไปในเหวลึก
ทุกคนเงียบไปชั่วขณะ จากนั้นเริ่มมีเสียงตบมือจากกองเชียร์ ไม่เป็นไรน้องเห็นหน้าก็พอล่ะ
จากนั้นกลายเป็นเสียงหัวเราะ ถึงแม้เราจะไม่ได้ตัวมันแต่ก็มีความสุขกันทุกคน
โดยเฉพาะพี่โท โดนแซวมากกว่าผมอีก
"โทเว๊ยเฮ้ย ทำไมแก้เชือกนานว่ะ ไม่งั้นก็ได้ตัวแล้ว"
"โทเว๊ยเฮ้ย ฝันถึงใครอยู่"
"โทเว๊ยเฮ้ย กว่าจะเสด็จ"
เรียกเสียงฮาได้ทั้งเรือ
)
)
)
)
