เบิร์ด น้องชายผม ....
มันพร่ำบอกผมเสมอมาว่าให้ผมออกทะเลเมื่อหลายปีก่อน ....
หลังจากผมหลงไหลในเกมส์เขื่อนอย่า่งหัวปักหัวปำ ....
เอ็งต้องออกทะเลได้แล้ว .....
วันนั้นที่ผมยืนอัดปลาขาสั่นที่บาห์เรน ....ผมถึงได้เข้าใจในเจตนาของน้อยชายสุดที่รักของผม .....
โลกมันกว้างใหญ่ .....ต้องออกไปตามหาสิ่งใหม่ๆให้กับตัวเอง ....
น้องชายผมไม่เคยได้ออกไปทริปที่ไหนเลย แม้แต่ทริปเดียว ...
คงมีแต่ผมเท่านั้นที่เหมือนเป็นตัวแทนของน้องออกเดินทางท่องโลกกว้างแทนกันโดยตลอด ....
น้องชายผมยังคงดูแลงานและดูแลลูกชายวัยซนของผมในทุกๆทริปที่ผมทิ้งบ้านทิ้งลูก ....ออกมาเสพย์ความสุขใส่ตัวเอง ...
สำหรับการเดินทางที่ยาวนานและยาวไกล .....สิ่งที่สำคัญที่สุดไม่มใช่อื่นใด ...คือคนทางบ้านที่เข้าใจและรักเรา ..
ขอบคุณ ....เบิร์ด น้องชายของผม ...ที่มอบโอกาศให้ผมออกท่องเที่ยวเสมอมา ...
1
)
)
)