นิยายเรื่องสั้น  ตอน  ป๊าด...คนบางกอก มันมาหลอก ข้อย   




                                                                    อิฉันชื่อว่าเอื้อยป้าหนิง  เดินทางมาจากทุ่งหมาแหงน เป็นหมู่บ้านเล็กๆกันดารๆทางภาคอีสาน เพื่อเข้ามาทำงานในบางกอก โดยมีเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันชักจูงมา เธอชื่อว่าเอื้อยป้าแป้ง  โดยมาทำงานเป็นแม่บ้านในบ้านอภิมหาเศรษฐีหลังหนึ่ง อิฉันขี่เจ้าทุยออกมาจากหมู่บ้านที่อยู่ 10คืน 10วัน กว่าจะมาถึงถนนใหญ่ แล้วอิฉันก็ขี่เกวียนมาอีก 5วัน 5คืน กว่าจะมาถึงสถานีรถไฟ ตั้งแต่เกิดมารถไฟก็ไม่เคยนั่ง ไม่รู้มันจะเหมือนเจ้าทุยที่บ้านหรือเปล่าไม่รู้ อิพ่อ อิแม่อิฉันให้เงินในการเดินทางมาหลายบาทอยู่ ที่สถานีรถไฟมีคนมากมายยืนเรียงราย เสียงระฆังที่คล้องคอวัวที่ลากเกวียนมาดัง ก๊อง แก๊งๆๆแล้วมาหยุดที่สถานี ผู้คนต่างมองมาที่อิฉันไม่รู้เขามองทำไม หรือคงจะอิจฉาอิฉันที่มีเกวียนขี่มา ข้าวของอิฉันขนมาเยอะแยะ มีกระสอบ 5ใบ 2ใบแรกใส่ข้าวสาร อีกสองใบใส่อาหารการกินเครื่องปรุงต่างๆ เช่น หอม กระเทียม พริกแห้ง และอื่นๆ และอีกใบใส่เสื้อผ้ามา และที่สำคัญลืมไม่ได้อิฉันพกไห มาด้วย 1 ใบ ในนั้นอิฉันอัดปลาร้าเข้าไปเต็มๆ เพราะคิดว่าเมืองบางกอกมันคงจะไม่มี พ่ออิฉันที่มาส่งยื่นใบเล็กๆใบหนึ่งมาให้ บอกให้อิฉันเก็บไว้เวลาขึ้นรถไฟจะมีคนมาตรวจ ให้อิฉันยื่นใบนี้ให้ บะ..ทำไมเวลาขี่เจ้าทุยไม่เห็นมีคนมาตรวจ ไม่นานนักเสียงอะไรบางอย่างก็ดังมาแต่ไกล...ปู๊น ปูนนนนน
พ่อบอกนั่นไง รถไฟมาแล้ว เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เพิ่งจะเห็นรถไฟเป็นครั้งแรก เป็นหยังมันจังยาวขนาดนั้น แบบนี้ขึ้นไปขี่ได้หลายคนเลย หน้าตาด้านหน้ามันเป็นเหลี่ยมๆไม่ค่อยเหมือนเจ้าทุยที่บ้านเราเลย เขามันก็ไม่มี ลำตัวด้านข้างมันมีช่องว่างๆ แล้วมันช่องอะไรนั่น ขามันก้ไม่มีแต่ไม่รู้มันวิ่งมาได้ยังไง พอรถไฟวิ่งมาหยุดต่อหน้าอิฉัน พ่อบอกว่า ให้ขึ้นไปได้แล้ว แต่ไม่ทันซะหลอกอิฉันรีบขึ้นมาก่อนแล้ว ป๊าดๆๆหลังรถไฟนี่สูงจังเลย ดูมันลื่นๆไม่มีที่เกาะเลย ทันใดก็ได้ยินเสียงอิพ่อตะโกนมา ..โอ้ย....เอื้อยป้าหนิงโว้ย เมิงขึ้นไปทำอะไรบนหลังคารถไฟว่ะนั่น เมิงรีบลงมาซะเดียวนี้เลย......




เดี๋ยวมาต่อครับ


(ปล. ผิดพลาดประการ ติติง ทักท้วงได้ ก่อนที่จะนำเสนอ เนื้อเรื่องต่อไปนะครับ จะได้ลบทัน )