" ร้านดอกไม้....ชื่อนี้ไม่น่าพิศมัยสำหรับชายหนุ่มรูปงามอย่างผมที่จะหาญกล้าเดินเข้าไปอีก  เพียงเพื่อจะสั่งช่อไม้งามๆสักช่อ สักห่อหนึ่งเป็นของกำนัลให้กับคนรักคนชัง ..แม้นคนที่..จากไป............ ก้ให้ได้เพียงกุหลาบสวยๆ หน้าวัวงามๆแซมด้วยใบสนใบเฟรินส์ ประดับอยู่รอบๆวงหญ้าฟางมีชื่อคั่นกลางว่ามอบจากผู้ใด..หุหุ เผาไปก็ไร้ค่า "

              " วันวาเลนไทมส์ผ่านไปแล้ว ผสมผสานกะความสุขของอนู อนุชนคนกล้าที่สำลักเหตุการณ์ที่ม่ายรุใครกำหนดขึ้นมาว่า..ดอกไม้ เป็นสื่อแทนกาลเวลา ( รักนะ )    เท่าที่จำความได้ยันอายุปูนนี้... ครั้งเดียวเท่านั้นที่เดินเข้าร้านดอกไม้ เติมบทชีวิตเป็นบทละครด้วยช่อกุหลาบ..หุหุ..หกสิบบาท...( แมร่งแพงโคด ) ขอเพียงได้ถือไปมอบให้คนงามท้ายซอย น้องก้อยลูกป้าจิ๋มคนขายกล้วยแขก.... แต่ก็ไม่ทัน อ้ายชิต หนุ่มแบงค์คนโก้ จิ๊กโก๋รูปหล่อพ่อมันเป็นตำรวจก็เลยชวดๆๆๆ..มาจนทุกวันนี้.... เลิกแล้วร้านดอกไม้..อย่างว่า.. "