สรุปเลยเเล้วกันนะครับ
นักตกปลาบ้านเรานิยมใช้เหยื่อประเภท ท๊อปวาเตอร์ เช่นกบไม้ กบยาง บัสเบท ป๊อบเปอร์ เพ็นซิว ตีเข้าหาฝั่ง ตีปูพรมไปเรื่อยๆผ่านจุดที่รกมากๆบวกกับ ปลาล่าเหยื่อบ้านเราที่มีขนาดใหญ่และทรงพลัง สายพีอีที่มีแรงดึงสูงๆ จึงเหมาะกับการตกปลาแบบนี้ครับ
ส่วนอีกรูปแบบหนึงก็คือการตกปลากระพงขาวในบ้านเรา สวนใหญ่จะเป็นรูปเเบบการเดินตี ระดับน้ำที่ปลาอยู่อาศัยก็ไม่ลึกเท่าไรนัก แถมปลากระพงขาวก็มีขนาที่ใหญ่โตแต่ไม่มีฟัน แต่สิ่งที่มีและน่ากลัวก็คือขอบปากที่หยาบและสากมากเวลาที่ปลากระพงสู้เบ็ดนั้นจะกระโดดและสะบัดคอก่อให้เกิดแรงเสียดทานมหาศาลจนกระทั้งสายพีอีและสายโมโนไม่อาจทนได้ ต้องอาศัยสายฟลูโรเป็นสายหน้านั่นเอง
ทีนี้ มาดูนักตกปลาต่างชาติกันบ้าง เขาจะตกปลาแบบใช้ซาวเดอร์หาสตรักเจอร์ ก็คือการหาพื้นที่ที่เป็นที่อยู่อาศัยของปลา เช่น กองหินใต้น้ำ เนินสูงใต้น้ำ หน้าผาใต้น้ำ ตอไม้ที่อยู่ใต้น้ำ ซึ่งการตีของเค้า จะเป็นการเลื่อกตีเฉพาะจุด ไม่ใช่การตีปูพรมผ่านที่รกๆแบบบ้านเรา จึงไม่จำเป็นต้องอาศัยสายที่มีเเรงดึงสูงๆเหมือนพีอี ส่วนใหญ่จะเป็นการตกปลาบนเรือแบส พืนของเรือจะสูงกว่าพื้นดินที่เราคุ้นเคย เขาเลยต้องอาศัยสายที่มีคุณสมบัติให้ตัวสูง เพื่อที่จะควบคุมเหยื่อปลอมให้ได้ในระดับความลึก ได้ระยะสไตร์โซนของของปลานั่นเองครับ
ผิดถูกประการใดก็ขออภัยด้วยนะครับ อธิบายตามความเข้าใจส่วนตัว ถือว่าแลกเปลียนความรู้กันนะครับ
1
)
)
)
)
)
)