3. มิตรภาพของเงา

      ฤดูหนาวย่างกายเข้ามา กองไฟถูกจุดขึ้นที่หน้าบ้าน วิทยานั่งเขี่ยชิ้นไม้ให้กลับลุกโชน แสงวับๆแวบๆในความมืดส่องให้เห็นโดยรอบ ไกลในความมืดของขุนเขาที่โอบล้อม นานๆครั้งจะได้ยินเสียงนกแสกบินร้องผ่านไป ค้างคาวกินแมลงขนาดเล็กบินโฉบเหนือกองไฟไล่จับแมลง แดงนอนขดไม่ห่างจากนาย หมาเจ้าถิ่นสามตัวขดซุกกันใกล้ๆ
ไม้ที่เขี่ยไฟของวิทยา ส่องให้เห็นแสงไฟลุกโชน....วิทยาเพ็งมองภาพในอดีต...
...............................................................................................................
“หมอว่า คุณกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านก่อน เดี๋ยวอีกซัก 2 สัปดาห์ค่อยกลับมาหาหมอตามนัด หมอจะได้ดูเรื่องเส้นประสาทและเส้นเลือดที่ต่อไว้ให้”
“ครับ”
    ซองจดหมายบรรจุกระดาษที่มีหัวจดหมายจากบริษัท พิมพ์ข้อความยืดยาว วิทยาตั้งใจอ่านอย่างจริงจัง ใจความระบุว่า...บริษัทได้เลิกกิจการแล้ว ... มีแผ่นกระดาษเล็กๆแข็งๆอีกใบใส่ตัวเลขไว้ วิทยากำมันแน่นในมือด้วยน้ำตาเอ่อล้น
  ฝันที่วาดไว้ชีวิตที่ฝันถึงของวิทยา บัดนี้เดินทางมาถึงทางแยกแล้ว ด้วยวัยของคนทำงานที่พึ่งเริ่มต้นสิ่งที่เขาได้มาคือตัวเลขในแผ่นกระดาษไม่กี่พันบาทกับความพิการ วิทยามิได้เสียใจต่อโชคชะตาหรือชีวิต แต่นึกสงสารพ่อที่แก่ชรา ลำพังตัวเขาเองคงไม่เท่าไหร่ ไม่มีกิน อาจจะหยิบยืมเพื่อนฝูงหรือไปขอให้พี่เอนกช่วย ก็คงได้อยู่บ้าง รักษาตัวอีกซักพักก็คงหางานทำได้ใหม่
“พี่คงช่วยอะไรไม่ได้หรอก ลำพังตัวพี่และครอบครัวก็ยังลำบากเลย ไหนจะค่าบ้านค่ารถอีก”
“ไม่เป็นไรครับ”
.................................................................................................................................
“คุณ คุณค่ะ คุณเข้าไปไม่ได้น่ะค่ะ มันไม่ปลอดภัย”
วิทยาลากขาซ้ายที่พันแผลไว้ วิ่งเข้าประตูออฟฟิตที่มีเปลวไฟลอยฟุ้งติดขอบวงกบประตูอยู่ค้นหาเอกสารบางแฟ้มและหอบหิ้วมันออกมา
“ขอบใจน่ะวิทยา อย่างน้อยเอกสารของบริษัทที่พี่เขียนรายงานไว้ก็ไม่เสียหาย ไว้ใช้เป็นหลักฐานเอาประกันภัยได้” เอนกกล่าวขอบใจวิทยาก่อนจะขอตัวกลับ
.................................................................................................................................
“เอาสรุปเลยก็แล้วกันครับ รายของพี่ขาดส่งเงินประกันมานาน บริษัทของพี่ก็เลิกกิจการและมีหนี้ค้างคาอยู่กับทางเรา พี่คงต้องสำรองเงินจ่ายเป็นค่าผ่าตัดและค่ารักษาเองทั้งหมดไปก่อนครับ พี่ตกลงว่าไง ถ้าตกลงก็เซ็นชื่อตรงนี้ครับ สามชื่อ”
    วิทยานั่งงงเป็นไก่ตาแตก ตัวหนังสือบนแผ่นกระดาษเบลอพร่ามัว จนเขาเองมองไม่รู้เรื่อง
“ว่าไงครับพี่ พี่เอากลับไปอ่านก่อนก็ได้นะครับ”
...................................................................................................................................
    สายแล้ว วิทยาถือพล่าอันยาวต่อด้ามเดินนำหน้าแดงไปทางหลังกระท่อม เสียงตัดทางกล้วยหล่นลงพื้นดินสามสี่ทาง แดงมองและเดินไปมาใกล้ๆไม่ห่างนาย
วิทยานั่งลงประนมมือไหว้เหนือพูนดินด้านหน้ากอกล้วยนั้น แดงยังคงเดินวนเวียนไปมาไม่ห่าง
“ไปกันเถอะ”นายเรียกแดง
    ระดับน้ำริมห้วยหลังบ้านเริ่มเหือดแห้งเพราะเข้าฤดูหนาว แดงเดินลุยน้ำย้ำไปบนหินกรวดนำหน้านายเลาะไปตามริมห้วย นานๆครั้งนายจะพูดอะไรพึมพรำออกมาคนเดียว จนแดงต้องเหลียวกลับไปดู นึกว่านายเรียก ปลาพลวงฝูงใหญ่แตกซ่าเมื่อแดงวิ่งผ่านไปใกล้แอ่งน้ำลึก ขนาดของมันยาวกว่าคืบของผู้ใหญ่ นายมองไปในน้ำไกลออกไปเกือบกลางลำห้วย แอ่งน้ำลึกดูดำมืด แดงหยุดเมื่อไม่ได้ยินเสียงน้ำกระจายจากการเดินของนาย
    บริเวณนี้มีต้นหว้าป่า ซึ่งกำลังออกลูกสุกล่วงหล่นลงแอ่งน้ำตลอด นายหยุดยืนนิ่งมอง แดงก็เช่นกันหยุดดูนาย เสียงปลาใหญ่ขึ้นฮุบน้ำเมื่อผลหว้าสุกล่วงหล่น
วิทยาถอดเสื้อม่อฮ่อมเก่าซีดวางไว้บนก้อนหิน ปลดย่ามและวางพล่าลง ก่อนจะค่อยๆเดินลงไปที่แอ่งน้ำลึกนั้น แดงเฝ้ามองด้วยความฉงน มันค่อยๆเดินย้อนกลับมานั่งที่ก้อนหินที่นายวางเสื้อไว้ นั่งมองวิทยาที่ดำหายลงไปในแอ่งน้ำลึกนั้น
    นกอะไรซักอย่างร้องแกร๊ก แกร๊ก บนยอดต้นหว้า ขณะที่ผลหว้าสุกยังคงล่วงหล่นอีก แดงแหงนมองที่มาของเสียงจนลืมไปว่า นายหายไปไหน
แดงสะดุ้งและถัดตูดถอยเกือบตกก้อนหิน เมื่อวิทยาโผล่จากแอ่งน้ำ ในมือนายมีปลาพลวงตัวใหญ่ นายโยนโครมข้างๆตัวแดง มันถอยหลบและกลับมาดมพร้อมกับกระดิกหางให้นาย
“เรากินปลากัน ก็แล้วกัน”
    แดงเดินตามนายกลับมายังกระท่อมเมื่อบ่ายคล้อย หมาเจ้าถิ่นขี้เกียจสามตัวยังคงนอนขดข้างกองไฟที่มอดดับอยู่ ลุกขึ้นเห่าเกรียว
.................................................................................................................................
    บาดแผลของวิทยาหายสนิทแล้วแต่ความพิการของเขายังต้องอยู่กับเขาไปตลอด ในวัยขนาดเขาควรจะมีอนาคตที่ดี ชีวิตในเมืองที่แสนสะดวกสบาย แต่โชคชะตากำหนดหรืออุบัติเหตุ หรือเพราะ “ความรับผิดชอบต่อหน้าที่ ที่ซื่อสัตย์และยึดมั่น” ทำให้เขาต้องกลายเป็นคนพิการ...
วิทยาเขี่ยเศษชิ้นไม้ชิ้นถ่านในกอง เขาก้มลงเป่าลมใส่อีกสองสามครั้ง ไฟก็ลุกไหม้เศษหญ้าที่เขาสุ่มลงไปจนลุกโชน วิทยาจับขอนไม้ใหญ่เสือกเขาไปวางพาดที่สามเส้าสองดุ้น ลุกขึ้นหิ้วปากปลาไปทางหลังกระท่อม  แดงมองตามแต่ไม่ได้ขยับ
    ไม่นานนายก็กลับมาพร้อมหิ้วปลาตัวเดิมกลับมาด้วย กับมือที่ถือไม้แหลมอีกสองสามอัน
ลมเย็นจากทิวเขาพัดเอื่อยเฉื่อยพอให้รู้สึกสบายตัว แสงแดดร่ำไรของผีตากผ้าอ้อมเริ่มกางปีกโอบขุนเขาและกระท่อมหลังเก่า ข้างกองไฟมีนายและแดง  เศษก้างปลาและชิ้นเนื้อล่วงหล่นรอบกองไฟ มื้อเย็นวันนี้แม้ไม่เหมือนข้าวกับน้ำต้มเนื้อที่เคยได้กิน แต่แดงก็เป็นสุขที่ได้มีนายอีกครั้ง นายที่มันจะรักและภักดีตราบเท่าที่มันยังมีชีวิตอยู่
    แสงสว่างจากกองไฟ สาดส่องให้เห็น “เงา” ของนายและแดง สาดฉายไปที่ข้างฝากระท่อมกลางป่า  เงานั้นสั่นไหวระยิบดุจดั่งมีชีวิตของมันเอง แต่แท้ที่จริงแล้วทั้งสองชีวิตกลับสงบนิ่ง ดิ่งลึกอยู่ในจินตนาการแห่งครั้งอดีต  เสียงหริ่งเรไรขับกล่อมเพลงแห่งรัตติกาลให้ค่ำคืนอันเหน็บหนาว ผ่านพ้นไปอีกคืน
...............................................................................................................................
    เสียงไอกระชั้นๆดังมาจากในกระท่อม แดงเงี่ยหูฟังเสียงนั้นเนิ่นนานจึงเงียบไป อากาศหนาวเย็นจับไปถึงขั้วของหัวใจ  แดงนอนขดในแอ่งหลุมนั้นแต่หูยังรอรับสัมผัสของสรรพสิ่ง
  เช้าแล้วไม่เห็นนายลงมาจากกระท่อม แดงออกไปหลังกระท่อมหาทำเล ถ่ายทุกข์ และออกเดินสำรวจพื้นที่รอบๆ กลับมานอนอาบแดดที่หลุมเดิม แต่ก็ยังไม่เห็นนายโผล่ออกมาจากกระท่อม แดงตัดสินใจกระโดดขึ้นไปบนกระท่อมเพื่อเข้าไปหานาย จมูกเปียกชื้นค่อยๆดุนบานประตูให้แง้มออก กลิ่นสาบของกระท่อมผสมปนเปกับกลิ่นคราบไคลคละฟุ้งไปทั้งกระท่อม แดงมองไปที่เสื่อที่มีนายนอนอยู่ มันค่อยๆเดินเบาๆเข้าไปหา
“อือ..........เป็นไง” นายทัก
    แดงกระดิกหางน้อยๆและสัมผัสถึงมือนายที่เอื้อมมาลูบหัวมัน สัมผัสที่มันรักและภักดี บัดนี้เหมือนจะอ่อนแรง มันก้มลงเลียที่ฝ่ามือนายอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังกลับออกมากระโจนลงจากกระท่อม กลับมานอนทิ้งตัวที่แอ่ง
.........................................................................................................................
  สายตาของนักล่าจับจ้องมองไปที่พุ่มเตี้ยของหญ้าแฝกก่อนั้นไม่วาง นกคุ้มสองตัวไม่ขยับตัว คงหมอบนิ่งปานถูกสะกด แดงหมอบราบจับจ้องการเคลื่อนไหวอย่างแน่วแน่
  เงาในผืนน้ำของห้วยแจ่มชัด แดงก้มมองตัวเองในกระจกน้ำนั้น หมาล่าเนื้อแก่ชราเห็นภาพสั่นไหวของระลอกคลื่นที่กระเพื่อมพลิ้วไหว บัดนี้มันมีอายุกว่า 14 ปี ขนสีขาวแทรกแซมรอบๆปาก แดงก้าวกระโจนทิ้งเงาของตัวเองที่ลบเลือนหายไปพร้อมพลิ้วน้ำที่กลับสงบนิ่ง มันสะบัดขนที่เปียกและเม็ดทรายฝุ่นฟุ้งทิ้งไว้ก่อนจะก้าวกระโดดขึ้นโขดหิน
  วิทยาค่อยๆเปิดประตูออกมา ก็สะดุดเข้ากับซากนกคุ้ม 2 ตัวที่พึ่งตายวางอยู่ มองหาแดงที่บัดนี้มันนั่งกระดิกหางรออยู่ที่ปลายบันได เขาก้าวลงมาจากระท่อมช้าๆตรงเข้าหาแดงและนั่งลงบนขอนไม้ข้างๆแดง
“เงาของแดดทอดไปไกล เห็นภาพเงาดำคมชัดของสองชีวิตที่ดูแลและไว้ใจกัน” วิทยาตบที่หน้าอกของแดงเบาๆ “เจ้านี่จะดูแลข้าได้หรือ...” ไม่มีคำตอบ มีเพียงหางที่กระดิกของแดง
    คืนนี้เงียบสงบ ไม่มีแม้แต่เสียงหรีดหริ่งเรไรหรือนกกลางคืนให้ได้ยิน ดวงดาวจรัสฟ้า มีลมโชยมาเป็นครั้งคราว กองไฟหน้ากระท่อมไม่ได้ใส่เชื้อมานานแล้ว มีเพียงฝุ่นขี้เถาที่ปลิวว่อนฟุ้งกระจายตามแรงลม แดงลืมตาขึ้นในความมืดสดับรับฟังเสียงแปลกปลอม แต่ก็ว่างเปล่า
    กลิ่นควันธูปยังไม่จางจากภายในกระท่อม มีเพียงร่างไร้วิญญาณนอนสงบนิ่งใต้ผ้าห่มเปื่อยขาดนั้น แดงนั่งมองนายที่ไม่ไหวติง ไม่ขยับ แม้มันจะพยายามเลียมือนายหรือเขี่ยที่ผื่นเสื่อ
บัดนี้วันเวลาหมุนไปผ่านจนเป็นอดีต แดงหันกลับมามองที่กระท่อมหลังเก่าอีกครั้ง ในใจของมันรู้ซึ้งถึงมิตรภาพและความรักของนาย แม้จะเป็นช่วงเวลาอันสั้น...
...........................................................................................................................
มิตรภาพที่แท้จริง  เกิดได้ด้วย ความรัก และแรงศรัทธา
...........................................
หมาล่าเนื้อ 2.
http://www.siamfishing.com/board/view.php?tid=629837
หมาล่าเนื้อ 1.
http://www.siamfishing.com/board/view.php?tid=629763