หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

มีหมายตกปลาสวยๆ กับเรื่องราวดีๆ มาฝาก จากลุงยุทธ

50 กว่า ก.ม. จาก อ.พนมสารคาม มุ่งสู่เขื่อนสียัด อ.ท่าตะเกียบ จ.ฉะเชิงเทรา คือเป้าหมายแรก ที่ต้องการมาสำรวจ หลังจากที่ไม่ได้มาซะนาน....

หวัดดีคร้าบ น้าอธิวัฒน์

มาถึงสันเขื่อน ตอนสายๆ ลมแรงได้ใจจริงๆ เล่นเอาคนแก่ ที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาหลายปี สะท้านได้เหมือนกัน   

สันเขื่อนนี้ ทางเจ้าหน้าที่เขาใจดี ยอมให้รถวิ่งชมวิวบนสันเขื่อนได้ เลยมีโอกาสทอดสายตาไปไกลๆ ตามสายน้ำ รู้สึกสบายใจดีจริงๆ 

นี่เลยครับ เจอแล้ว หมายแรก ที่อยากจะแนะนำ สำหรับมือตีเหยื่อปลอม

เราสามารถจอดรถไว้ตรงสันเขื่อน แล้วค่อยๆ เดินลงมาที่รางระบายน้ำล้นยาวเป็นกิโล ดูแล้ว น่าจะมีตัวนะครับ แต่ยังก่อน..... เพราะเป้าหมายของเราคือมาสำรวจเท่านั้น ยังมีอีกหลายหมายที่เราต้องไป  

ด้านท้ายเขื่อนคือเป้าหมายต่อไป 

หมายนี้ ถ่ายภาพตอนที่รถกำลังแล่นอยู่ อาจจะไม่ชัดนัก แต่ถ้ามีโอกาสมา ขอให้จอด แล้วลองดูครับ แนวที่จะตีเหยื่อปลอม ยาวเหยียด หวดกันได้เต็มที่แน่นอน มีทางลงด้วย สะดวกดี

  แต่เราก็ต้องไปต่อครับ เพราะถูกกำหนดไว้ด้วยเวลา ในหมายต่อไป ทำให้ไม่ได้จอดรถลงไปดูใกล้ๆ   

หมายนี้ คือท้ายเขื่อน หน้าสียัดรีสอร์ท แหล่มดีจริงๆ 

เจอเจ้าถิ่น 2-3 คน ถามดู ได้ความว่า มีคนได้ปลาชะโดไปเมื่อกี้นี้เอง ตัวใหญ่ด้วย (ไม่รู้ใหญ่แค่ไหนนะ ไม่แน่ใจ) ทำให้สมองสั่งการว่า ไปหยิบคันตีเหยื่อปลอมที่อยู่ท้ายรถมาลองตีเดี๋ยวนี้ แต่แค่เพียงเดินมาที่หลังรถ พลันได้ยินเสียงว่า "ไปได้แล้ว เดี๋ยวไม่ทันเวลา" เพียงแค่นี้ ก็ทำให้สถานการณ์ทุกอย่างเปลี่ยนไป เลยจำใจเปิดประตูรถ แล้วก็มุ่งสู่หมายต่อไปทันที 

  มาถึงหมายนี้ อดใจไม่ได้ ที่จะต้องจอดรถ ลงไปดูใกล้ๆ โดยใช้ข้ออ้างว่า "ปวดฉี่ จนกลั้นไม่ไหวล่ะ ขอจอดรถลงไปฉี่ก่อน" ว่าแล้วก็ไม่จำเป็นต้องรอคำตอบว่า อนุญาตหรือไม่ เลี้ยวแอบชิดขอบถนน ดึงเบรคมือ ลงไป ด้วยมือเปล่า ไร้ซึ่งคันคู่ใจ ด้วยเหตุผลที่พูดออกไปแล้วก่อนหน้า (ปวดฉี่)

  ยืนเหม่อมอง ทอดสายตาไปไกล ทันใด เหมือนถูกหยาม ด้วยว่าเจ้ากระสูบไล่ฮุบ ลูกปลาอยู่ใกล้หัวแม่เท้านี่เอง เหมือนจะบอกว่า "มาทำไร อ่ะลุง แล้วเคยเห็นปลากระสูบรึเปล่า"

  เวลาผ่านไปราว 2-3 นาที ก็ต้องตัดใจ เดินจากมาอย่างสงบ แต่ในใจกลับร้อนลุ่มยิ่ง และกระซิบกับตัวเองว่า ถ้าไม่แก่ตายซ่ะก่อน เราได้เจอกันอีกแน่ 

ก่อนเอื้อมมือเปิดประตูรถ กดไปอีก 1 แช่ะ เป็นฝั่งตรงข้ามกับด้านที่ลงไปฉี่(หลอกๆ)เมื่อกี้นี้   

หมายนี้ เรียกว่า "หมายสะพานท้ายเขื่อน" สามารถตีได้ทั้ง 2 ฝั่ง มองดูร่องรอยน้ำลงไปมากพอสมควร ขณะที่กำลังเพ่งพิจารณาสภาพหมายในฝันอยู่ ก็มีเสียงหนึ่ง ดังมาจากภายในรถว่า "จะไปได้รึยัง อาลัยอาวรณ์อยู่ได้" ทันใด มือข้างหนึ่งก็เอื้อมไปเปิดประตูรถโดยอัตโนมัติ แล้วขับรถออกไป โดยมิมีข้อโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น 

ขณะกำลังขับรถไป ก็ได้แต่เฝ้ามองหมายสวยๆ จากภายในรถ ทำหน้าละห้อยเหมือนพระเอกมิวสิค ที่กำลังขับรถจากคนที่รักไป โดยมิได้ร่ำลา มีเพียงเสียงกระซิบอยู่ในใจว่า "วันนึงเราคงได้พบกันอีก" 

มุ่งหน้าสู่หมายต่อไป
 
    เมื่อขับไปได้ซัก 3-4 ก.ม. จากทางลาดยาง กลายมาเป็น ทางลูกรัง มีหลุมบ้าง ขรุขระบ้าง ราวกับว่า เป็นบทพิสูจน์ ของรถเก่าๆ กับ คนขับแก่ๆ จะไปได้ไกลซักแค่ไหนเชียว 

ขับรถไป ยังมิวาย มองข้างทางไปเรื่อยๆ เมื่อไหร่หนอ จะถึงจุดหมายปลายทางที่แท้จริงซะที ความเหนื่อยล้า และสิ้นหวัง(ที่จะได้ตกปลาวันนี้) กำลังบั่นทอนจิตใจยิ่งนัก

  มองออกไปทางซ้าย เห็นสายน้ำอยู่ไกลๆ แต่ดูเหมือนไล่ตามมาอย่างไม่ลดละ ประหนึ่งถ้อยคำจากปากหญิงสาวแสนสวยว่า... อย่าทิ้งฉันไป.....(โปรดกลับมารับผิดชอบสิ่งที่เคยทำกับฉันไว้ด้วย เพราะฉันไม่ใช่แอนนี่ บรู๊ค) 

    เป้าหมายที่แท้จริงเริ่มชัดเจนขึ้น ความเหนื่อยล้า ถูกแทนที่ด้วยอีกความฝันหนึ่ง ที่ยิ่งใหญ่กว่าการตกปลา ร่างกายกลับมีพลังขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด
   
    นี่หรือที่เคยมีคำกล่าวว่า ร่างกาย ถูกควบคุมด้วยจิตใจ หากยามใด จิตใจเราเข้มแข็ง ร่างกายเราจะแข็งแกร่ง และ สามารถต่อสู้ ฟันฝ่า อุปสรรค์ต่างๆ ได้ (ถึงแม่เราจะแก่ไปหน่อยก็ตาม)

ขับรถตามทางไปเรื่อยๆ ด้วยกำลังใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความสุข ว่าวันนี้เราจะมีโอกาสทำบุญกับเด็กๆ ที่กำลังรอเราอยู่

    กำลังคิดฝันอยู่เพลินๆ อันมีเหตุต้องฝันสะดุด เมื่อต้องหยุดรถอยู่หน้าประตูรั้ว ไม่กล้าเข้าไป ด้วยความไม่แน่ใจว่า เมื่อกี้นี้เราขับรถมาแล้วฝันเพลินจนเลยทางเข้าโรงเรียนรึเปล่า เอ...?  แล้วนี่ประตูรั้วบ้านใครหว่า ทะเร่อ ทะร่า เข้าไปจะเจอลูกซองรึเปล่า มีป้ายบอกชื่อ..นามสกุล...ชาตะ....มรณะ....อยู่ 4-5 ป้ายอยู่ในรั้วด้วย

    พอดี โชคยังพอเข้าข้างคนที่คิดจะทำดีอยู่บ้าง เหลือบไปเห็นยายกะลังจูงหลานตัวเล็กๆ 2-3 คู่ เดินออกหน้าเราไป จึงทำให้เรามั่นใจว่า นั่นคือเป้าหมายเราแน่นอน วันนี้ เด็กๆ รวมทั้งคนที่พามา คงได้กินไอศกรีมกันจนตาแดงแน่ๆ เตรียมมาเพียบ

+ตามมาชมด้วยคนคร๊าบบบบ

เมื่อเข้ามาถึงสนามหน้าโรงเรียน



    โอ......พระเจ้า....จ๊อด....มันยอดมาก ทำไมบรรยากาศมันช่างสดชื่นอะไรอย่างนี้  โรงเรียนตั้งอยู่บนเนินเขาเล็กๆ ที่ถูกโอบอุ้มด้วยสายน้ำแห่งชีวิต ที่มองไปไกลจนสุดสายตา ลมเย็นๆ ผ่านมาปะทะกับผิวที่หย่อนยานตามกาลเวลาเล็กน้อย แต่กลับทำให้รู้สึกอบอุ่น อย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนได้รับการโอบกอดจากธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่... นี่หรือสวรรค์บนดิน ที่คนกรุงทั่วไป ยากจะได้พบพาน......
      แล้วก็มีเสียงเล็กๆ เสียงนึง กล่าวทักทาย พร้อมรอยยิ้มที่สดใส แววตาที่เต็มเปี่ยมด้วยความหวัง "สวัสดีค่ะ ลุงมาไกลเหนื่อยรึเปล่าค่ะ มีน้ำหวานอยู่ในคูลเล่อร์ของโรงเรียน เชิญดื่มได้นะค่ะ" เพียงคำพูดไม่กี่พยางค์ ก็สามารถทำให้เราหายเหนื่อยได้ โดยไม่ต้องพึ่งน้ำหวานใดๆ ..."วันนี้ลุงกับป้า เอาไอศกรีมมาแจกให้กินฟรี จะกินกี่รอบก็ได้ ไม่มีจำกัด กินให้เต็มที่เลยนะ" เป็นคำกล่าวทักทาย ที่ทำให้เด็กๆ ที่เข้ามามุงรอลุ้นอยู่ได้เฮกันลั่น....คุณครูเข้ามาบอกว่าเบาๆ หน่อย อย่าดัง แต่สำหรับลุง นั่นคือเสียงสวรรค์จริงๆ 
     
หวัดดีคร้าบ.....น้าโม่ง  นอนดึกจัง ระวังขอบตาดำนะคร้าบ......

ภาพนี้ คงไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ มากนัก หากเพียงแต่ไร้ซึ่งเสียงสายลมที่พัดผ่านเบาๆ ประหนึ่งเสียงดนตรีที่มีชีวิต เหล่าใบไม้โบกพลิ้วสะบัด ร่ายรำ ตามทำนองเพลงที่เนิ่นนาน อย่างมีความสุข 

ขณะกำลังเพลิดเพลิน กับสายลม แสงแดด สายน้ำ อย่างมีความสุข

"เอ๊า.....เมื่อไหร่จะหลับจะนอน ตีสี่กว่าแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นนอนแต่เช้า ไปจัดตู้ไอศกรีมกับซ็อบเซิร์พนะ"

เสียงป้าครับ ดังมาจากห้องนอนข้างๆ ห้องทำงานลุงนี่แหล่ะ คงด้วยความเป็นห่วงมั๊ง..... แล้วก็เถียงในใจว่า "จะรีบนอนไปถึงไหน ..อีกไม่กี่ปี เดี๋ยวก็ได้นอนยาวตลอดไปแล้ว"

    ถ้างั้น ลุงขอไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้จะมาต่อ และลงรูปที่เหลือ อีกมากมายด้วย 

    มาต่อกันครับ หลังจากที่ป้าหลับไปแล้ว.........ไม่งั้นโดน "งานการไม่ยอมทำ มัวแต่ งกๆ เงิ่นๆ นั่งพิมพ์ข้อความอยู่นั่นแหล่ะ" ประมาณนี้แหล่ะ....ส่วนลุงก็ได้แต่นั่งนิ่งๆ ไม่โต้เถียงใดๆ ทั้งสิ้น หวังเพื่อ "นิ่งสงบ สยบ เคลื่อนไหว" 

    โรงเรียนนี้ เป็นโรงเรียนที่ 8 แล้วสำหรับปีใหม่นี้ ที่ลุงและป้า เอาไอศกรีม มาแจก โดยมีเงินทุนมาจากค่าคอมมิชชั่นพิเศษ หลายหมื่นบาท จากการที่ป้าทำยอดขายไอศกรีมได้สูงพอสมควรในแต่ละปี ได้ถูกนำกลับมาคืนสู่เด็กๆ อีกครั้ง ซึ่งทุกๆ ปี ก็จะเป็นอย่างนี้ เรื่อยมา จนล่วงเลยมา 10 กว่าปีแล้ว
   
    ปีนี้ สำหรับโรงเรียนบ้านกรอกสะแก ลุงกับป้าได้มีโอกาสเข้าร่วมกับหน่วยกู้ภัยของ อ.พนมสารคาม ซึ่งมีคุณ เมย์ ที่อุทิศตนช่วยเหลือผู้คน อย่างจิงจัง จริงใจ  และกลุ่มเยาวชนอีกหลายคน ที่ลุงแอบชื่นชมความมุ่งมั่นและความตั้งใจของพวกเขา ที่รวมกลุ่มกันทำสิ่งดีๆ ให้กับสังคม แทนที่จะไปเที่ยวเตร่ หรือปล่อยเวลาให้ผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ โดยมีชื่อกลุ่มว่า "เพื่อรัก" ซึ่งมีคุณเมย์ เป็นประธาน

ขนมส่วนหนึ่ง และอุปกรณ์การเรียนต่างๆ จัดเตรียมไว้แจกให้เด็ก ทั้งโรงเรียนมีประมาณ 60 กว่าคน  โดยทางกลุ่ม "เพื่อรัก" ได้จัดเตรียมมารวมกัน กับ บิ๊กช็อก ของป้าแป๊ว ตลาดพนม ฝากลุงมาอีก 1 ลังใหญ่ วางอยู่ด้านล่าง และ เงินช่วยเหลือ ค่าอาหารกลางวัน อีกจำนวนหนึ่ง

สิ่งที่วางอยู่ สำหรับคนทั่วไปจะเห็นเป็น ชุดสมุด ดินสอ ปากกา ธรรมดา อย่างละเล่มสองเล่ม แพ็คใส่ถุงไว้

แต่สำหรับเด็กๆ ที่นี่ สิ่งที่มองเห็น กลับเป็นสิ่งที่มีค่า สวยสดงดงาม น่าใช้ และรอคอย อย่างใจจดจ่อ   

ก่อนที่จะได้รับของรางวัล มันก็ต้องเหนื่อยกันหน่อย  เกมส์นี้คงไม่ต้องบอกนะครับ ว่าชื่ออะไร 

    เห็นเด็กๆ เข้าเล่นกันอย่างสนุกสนาน เห็นแล้วมีความสุขดีจริงๆ แต่มีบางครั้ง เกมส์เดียวกันนี้ ถูกเอาไปเล่นกันในสภา เห็นแล้ว มีความรู้สึกตรงกันข้างเลย ว่ามั๊ยอ่ะ......


    ตามไปหน้าต่อๆ ไปได้เลยครับ 

หมายสวยทั้งนั้นน

สวัสดีรอบดึกคร้าบลุงยุทธ

ตามชมด้วยครับ 

+1+

+