" พอมีโอกาสได้เข้ากรุงกะเขาหน่อย ชิวิตน้อยๆของผมและขาสองข้างมาโผล่ตรง สี่แยกแห่งนี้..แยกราชประสงค์...ดินแดนอันเก่าแก่และอดีตอันตราตรึงใจองผมเอง สมัยเป็น นิสิต มศว. (( หล่อทุกคน..ดูน้าเล็ก แปดริ้วดิ..หล่อมั้ย )) ก็อาศัย สี่แยกแห่งนี้แหละ เป็นที่ดักและเหล่ บางทีก็มีปากม๋า บ้างตามจังหวะของ ปัญญาชนคนรุ่นนั้น....ทุกวันยามบ่ายคล้อยผมมักจะมาคอย.แม่จามจุรี...คนสวยรั้วติดกันแต่ แอบสร้างความสัมพันธ์ตามป้ายรถเมล์...คือ..แอบมองอย่างเดียวนะหวังว่าสาวเจ้าคงโปรยิ้มมาให้บ้างเพิ่มความเบิกบานในหัวใจ และแน่นอนในใจมักจะ ขี้ตู่ เอาเองว่า..แฟนกรู..อิอิ
วันนี้....มองไปรอบๆตัวเองมีแต่ความเศร้าหมอง หดหู่ท่ามกลางซากปรักหักพัง ตำนานเก่าๆของผมหายไปตำนานของนิสิตรุ่นกระทง ที่เริ่มหลีสาวกะเปิดซิงความเป็นหนุ่มชโลมใจที่ในใต้ถุนโรงหนังสยาม...มันหายไปและมาใหม่ตำนานใหม่ในคำนิยามแห่งยุค.." กระชับพื้นที่ " อืมส์...ที่ของใคร??? ...ก็มันเป็นที่ของผมเหมือนกันนี่...ทำไมไม่ขอผมก่อน...ผมอาศัยมาก่อนนี่....ก็ขี้ตู่พอๆกัน...เอิ๊กๆๆ
(( รักกันชอบกัน..อิอิ..ลองเปิดฟังเพลงดูดิ..ม่ายรู้จะมีใครทันหรือเปล่าหนอ...))