ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยนะครับน้าๆ ว่าที่เอามาให้อ่านกันเป็นบทความของน้าหลามที่น้ามด ขี้ขมได้เอามาโพสต์ไว้เมื่อหลายปีก่อน(หลายต่อจังเลยแฮะ) แล้วตอนนั้นผมเซฟบทความนี้ไว้ในเครื่อง วันนี้ไปเปิดเจอเลยเอาบทความดีๆบทนี้มาให้น้าๆที่ยังไม่ได้อ่าน อ่านกันครับ น้าๆคนไหนที่อ่านแล้วก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ แต่ผมว่าถึงอ่านแล้วอ่านอีกยังไงก็ซึ้ง และมีความสุขแบบบรรยายไม่ถูกเลยจริงๆครับ


Mr.SHARK 29-05-2544   
ให้คะแนน 25 ท่าน
ความเห็น 36, อ่าน 1502, ล่าสุด 28-10-2547, 14:07:57


ครั้งนั้น บ่ายแก่ ๆ ในราวปี 2527  ณ คลองนาเกลือ คลองท้ายสุดก่อนถึงประตูป้อมพระจุล ฯ บนสะพานข้ามคลอง (สะพานเก่า เล็กและแคบกว่าทุกวันนี้) ขณะที่สมาธิทั้งหมดประสานสู่สายตาที่จับจ้องอยู่ปลายคัน SHEAKSPEARE แบบเสาอากาศ 7' ประกอบรอก SPINNNIG RYOBI MX 20 ในสาย 12 lb หมายมุ่งอยู่กับ "ปิ่นแก้ว" หรือปลาดุกทะเลตัวสุดท้ายของวัน สี่ตัวที่อยู่ในกระชังแม้ไม่ใหญ่นัก แต่ก็เพียงพอแล้วสำหรับวันนี้ กุ้งดีดขัน 4 - 5 ตัว ที่ขังไว้ในกระติกไม่มีเครื่องช่วยหายใจ สิ้นชีพไปนานแล้ว

กระแสน้ำลงเริ่มทวีความรุนแรงกรีดตัวเองกับตอม่อสะพานเสียงอึงมี่ราวกับรถไฟขบวนยาว พลันหูแว่วกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดใกล้เข้ามา เมื่อละสายตาจากปลายคันหันไปยังต้นเสียง ภาพที่เห็นกระตุ้นต่อมความรู้สึกให้เกิดขึ้นได้ 3 อย่างพร้อมกัน ทั้งแปลกใจ สมเพช และยกย่องชื่นชม เพราะภาพที่เห็นคือ เด็กชายขาพิการคนหนึ่ง (ขาลีบเพราะโปลิโอ) อายุในราว 14 - 15 บนรถ Wheel Chair กำลังใช้มือหมุนรถตัวเองต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงของโลกขึ้นสะพานมา บนตักของเขาปรากฏคันเบ็ดเล็ก ๆ ยาวประมาณ 4 ฟุต ประกบกับรอกขนาดเหมาะกับคัน สายในหลอดดูผอมจนน่าตกใจว่าพอหย่อนลงน้ำถึงหน้าดินอาจจะเหลืออยู่แค่ 5 - 6 รอบ ก็หมดหลอด ชุดนี้อยู่ในสภาพที่ท่านผู้มีอันจะกินทั้งหลายเมินและอาจจะโมโหสุดขีดถึงแม้จะยกให้ฟรี ๆ และยังมีกล่องอุปกรณ์เล็ก ๆ เก่าคร่ำคร่าอีก 1 ใบ

ช่วงที่เขาไสรถมาถึงจุดที่ผมลงเบ็ดอยู่ แวบหนึ่งที่สังเกต สายตาของเขามองมายังคันเบ็ดของผมด้วยแววตาเป็นประกาย ก่อนที่จะปล่อยให้เขาผ่านเลย ผมก็ดักเขาด้วยคำทักทายไว้ก่อน

"น้อง ๆ มาลงตรงนี้สิ มีตัวให้เล่น แล้วก็ไม่ค่อยติดตอด้วย" ผมเสนอ

แทนคำตอบ เขาหยุดรถทันที หลังจากล็อคล้อรถไม่ให้ขยับได้แล้ว ก็ถัดตัวเองลงจากรถ ขยับ ๆ เหมือนเด็กเล็กที่ยังเดินไม่ได้ มานั่งข้าง ๆ เปิดกล่องหยิบเอาชุดปลายสายที่ประกอบสำเร็จแล้ว มาประกอบลูกหมุนตะกั่ว แล้วเปิดกระเป๋าสะพายใบเล็ก ๆ หยิบเอาถุงหลาสติกใส่กุ้งตายซึ่งไม่สดเท่าไหร่แล้วออกมาเกี่ยวก่อนเปิดหน้ารอกปล่อยลงน้ำไปอย่างชำนาญพอตัว

"พี่ได้เยอะหรือยังครับ ผมพึ่งออกมา เพราะเที่ยง ๆ แดดร้อน แม่ไม่ให้ออกมา"
"ได้ 4 ตัว แล้ว ไม่ใหญ่เท่าไหร่ นี่ว่าถ้าได้อีกซักตัวก็จะกลับ บ้านน้องอยู่แถวนี้เหรอ" ผมซัก
"ครับ บ้านผมอยู่ชายคลองฝั่งโน้น" ผมมองตามมือที่เขาชี้ไปที่ฝั่งตรงข้ามรั้วฐานทัพเรือ
"แล้วมาตกปลาตรงนี้บ่อยมั้ย" ผมยังไม่หยุดสัมภาษณ์ (ลืมถามไปว่าใครชักนำเข้าสู่วงการ)
"ถ้ามีตังพอซื้อเหยื่อเมื่อไหร่ ก็มาทันทีครับ" "แต่ตอนนี้เหยื่อมันแพง นี่แม่ซื้อเหมาแม่ค้าที่เขาจะทิ้งแล้วมาให้" ผมพยักหน้าหงึก ๆ
"ทำไมชอบตกปลา แล้วได้เรียนหนังสือมั้ย เราน่ะ"
เขาทำหน้าเศร้า "ไม่ได้เรียนหรอกครับ เพราะต้องไปไกล มีแต่พวกพี่ ๆ ทหารเรือเค้าสอนให้พออ่านหนังสือเป็น" "แล้วเค้ายังสอนให้ตกปลาด้วย เบ็ดคันนี้พี่เค้าให้ก่อนที่เค้าจะปลดออกไป (คงหมายถึงปลดประจำการ) สายเอ็นก็มีอยู่เท่านี้แหละครับ ขาดไปเพราะมันติดหินเยอะ แต่ก็ไม่มีปัญญาซื้อเดิม"
"พี่ครับ คันเบ็ดของพี่สวยจัง แพงมั้ยครับชุดนี้" เชาถามด้วยน้ำเสียงกระดาก ๆ เก็บซ่อนความรู้สึก
"อ๋อ ราคามันอยู่ปานกลาง ไม่แพงมากนักหรอก พี่ซื้อมาลองใช้เพราะมันพกสะดวกดี"
เขาไม่ถามอะไรต่อ หันไปให้ความสนใจกับคันของตัวเอง แต่จากการสังเกตเห็นเค้ามองมาทางคันของผมบ่อยครั้ง
แวบหนึ่งของความคิด ผมตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ทันที
"น้อง ๆ พี่จะบอกอะไรอย่างหนึ่ง คันเบ็ดของพี่คันนี้มันยาวไป เกะกะ ไม่ค่อยชอบเลย รอกก็ไม่ค่อยลื่น น้องมาแลกกับพี่มั้ย พี่รู้สึกว่าคันของน้องสั้นกระทัดรัด รอกก็เข้าชุดกันดี"
"พี่พูดจริงเหรอครับ" เขาถามย้ำด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"จริง ๆ นี่ก็กำลังจะกลับแล้ว มาเลยมาแลกกัน"

วันนั้นผมกลับบ้านด้วยความอิ่มเอมและสุขใจอย่างที่สุด
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ณ หมายคลองนาเกลือ ป้อมพระจุล ๆ เมื่อ 17 ปี มาแล้ว หากน้องคนนั้นยังอยู่แถวนั้น (ไม่แน่ใจว่าชื่อน้องเอกหรือเปล่า) ขอให้รู้ไว้ว่า น้องเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ชีวิตบนเส้นทางการตกปลาของพี่ มีความหมายและมีความสุขอย่างที่สุด

"ท่านผู้มีเหลือพอแล้ว มาร่วมแบ่งปันกันเถอะครับ"


ขอบคุณบทความดีๆ จากน้าหลามครับ (และน้ามด ขี้ขมด้วยครับ)