เด็กหญิงเดินมาเกาะแขนและกอดไว้ไม่ห่างตั้งแต่ที่บ้านพัก
"พั่ว หนุ คิ ถือ คุ ค่ะ" (พวกหนูคิดถึงครูค่ะ)
อีกคนนึงก็เงยหน้ามาบอกว่า
"คูคะ คูคะ มาลีไม่ได้มาด้วย ฝากมาบอกว่าคิดถึงคูโจ้"
เด็ก ๆ ลงไปเล่นน้ำเกือบทุกคน
พวกเรายึดร้านเช่าห่วงยางเป็นกองบัญชาการ
คอยนั่งมอง และร้องเพลง ห้วยน้ำริน 95 คลอไปเรื่อย
เราเห็นพวกเค้ายิ้ม พวกเค้าดีใจ บางคนชิมน้ำทะเล
บางคนเอาน้ำทะเลใส่ถุงพลาสติก พวกเราหาขวดให้เค้าใหม่
เค้าบอกว่า...."จะเอากลับไปให้พ่อ แม่ น้อง ชิมน้ำทะเล"
บางคนก็เก็บเปลือกหอยใส่ถุง
รอยยิ้ม กับ น้ำตาคลอเบ้าของครู ๆ มันไม่ได้เข้ากันเลย
บางคนอาจจะนึกขำกับการกระทำของเด็ก ๆ แต่ถ้ามองในมุมนึง
การมาทะเลครั้งนี้ อาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของพวกเค้าก็ได้
ดังนั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่เค้าสามารถจะตักตวงได้...เค้าจะทำ
เพราะมันมีความหมายมาก ๆ สำหรับครั้งหนึ่งในชีวิตของเค้า
)
)
)
)