เอามั่งดิ
ขอข้ามขั้นตอนสมัยเบ็ดไม้ไผ่กับปลาหมอนะคราบบบ เพราะมันเกือบจะเป็นพื้นฐานของเด็กผู้ชายที่ต้องยิงนก (ไม่กิน) ตกปลา (เอามาขังจนตายเพราะมันไม่ยอมกินเม็ดข้าวสุก)
สมัยเรียนม.1 ตอนนั้นย้ายโรงเรียนยังไม่ค่อยมีเพื่อนเล่น ก็เหงา ๆ โศก ๆ คนเดียวตามประสาเด็กแล้วคืนนึงรายการหลายชีวิต (ใครจำได้บ้าง) ก็ทำทริปที่แพน้ำโจน เป็นครั้งแรกที่เห็นคุณสุธีออกโทรทัศน์ แต่สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกตกอยู่ในภวังนั้นไม่ใช่ปลามากมายที่คุณสุธีตกได้ มันกลับภาพผืนน้ำกลางเขื่อนหลังเขาที่ถุกนำมาจัดวางไว้กับเพลงประกอบสารคดีชุดนั้นของจำรัส เศวตาภรณ์
"ปล่อยชีวิตล่องลอยนาวา ฝ่าลมคลื่นซัดไปในหนทาง
เหมือนนาวาล่องลอยไร้วิญญาณ เหมือนคืนวันที่ผ่านเลยไป"
ผมขอยกให้เพลงนี้เป็นกญแจที่เปิดความรู้สึกประทับใจและรักการตกปลาให้กับผมมาจนถึงทุกวันนี้และมั่นใจว่าตลอดไปคราบบบบบ (เห็นหน้าตาเป็นโจรขี้เหล่แต่ใจโมแรนติกนะนั่น)
อุปกรณ์เบ็ดรอกชุดแรกในชีวิต(ทุบกระปุกซื้อ)
คันเสาอากาศเช็คสเปียร์ จำรุ่นไม่ได้
รอกไดว่าจูปิเตอร์ 2050 สีแดงแปร๊ด
เหยื่อสปินเนอร์ แม๊มป์
ตอนนี้ต้องบอกว่าเข้าเส้นเลือดแล้ว วันไหนไม่ได้จับคันเบ็ดมือไม้คง สสส สั่นนนนน น่าดู 
)
)
)
)
)
)
)