หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

[นอกเรื่อง] ครูข้างถนน กับ ชุมชนใกล้ตัว

โจ้รักสงบ...จะตายยย!! 

++++

          เรื่องราวของเธอคนนั้นคร่าว ๆ คือ เธอออกจากบ้านเพราะแม่มีสามีใหม่
โดยสามีใหม่ของแม่พยายามที่จะควบเธออีกคน แม่ก็เลยไล่ออกจากบ้าน (ชิหาย)
ออกมาก็เร่ร่อนไปเรื่อยมาอยู่ที่นี่ก็โดนลากไปลากมา (กระทำอย่างว่านั่นแหละ)
หนัก ๆ เข้าก็ดมกาว ติดยา ครูปู่เคยพาไปสถานสงเคราะห์ โดยพาเธอคนนี้ไปที่บ้าน
เพื่อให้แม่เซ็นยินยอมให้ลูกไปอยู่กับสถานสงเคราะห์ แต่ในที่สุดก็หนีออกมาใช้ชีวิตเร่ร่อนที่นี่จนถึงปัจจุบัน

พอฉันถามถึงพ่อของเด็ก ครูปู่บอกว่า

“ผู้ชายที่นี่เหมือนกับสัตว์ตัวผู้ถึงเวลาอยากมันก็มาปี้แล้วก็ไป”

โดนใจฉันจริง ๆ อยากจะลุกขึ้นชกกำปั้นขึ้นฟ้าทำท่าสะใจกับประโยคนี้เป็นที่สุด
เพราะไอ้ประเภทปี้แล้วก็ไปเหมือนสัตว์ตัวผู้น่ะมันมีทุกที่ไม่ใช่มีแต่ในชุมชนใต้สะพานแบบนี้

โอ๊ยอ่านแล้วจะร้องไห้ สะท้อนใจอะ 

          เรื่องถัดมา เป็นเรื่องของเด็กสาวอายุ 16-17 ปี 2 คน มีความรู้ติดตัวแค่ป.3 - ป.4
ก็ต้องออกมาช่วยแม่ขอทานหาเงินเลี้ยงตัวไปวัน ๆ โตขึ้นมาความรู้ก็ไม่มี
จะให้ไปรับจ้างทำงานได้ค่าแรงวันละไม่กี่บาทก็คงไม่อยากจะทำเพราะมันเหนื่อยไม่คุ้ม
ไม่สบายเหมือนเดินขอตังค์ที่ได้มาง่าย ๆ ไม่ต้องเหนื่อย แล้วสภาพแวดล้อมแบบนั้น
บวกกับวุฒิภาวะของเค้าที่มีไม่มากพอ การมีเซ็กซ์ก่อนวัยอันควรจึงเป็นเรื่องธรรมดาของพวกเค้า
เริ่มจากมีแฟน เลิกไปก็มีคนใหม่ จากนั้นก็เป็นการแลกเปลี่ยนคู่นอน จนกระทั่ง

 

ขอเวลานอกไปหม่ำ แล้วจะมาตามดูต่อเน้อ

+1

ถ้าได้ไปสัมผัสจริง ๆ พี่ปุ๊น้ำตาร่วงเหมือนโจ้แน่ ๆ เลยค่ะ 
มันหดหู่อย่างบอกไม่ถูก กับความคิดที่ว่า ...เราจะทำอะไรได้มากกว่านี้หรือเปล่า

พี่หมวย เค้าแว๊บไปหม่ำมาแย้วว 

สวัสดีค่ะน้า lnwnewell229-5 

ขอบคุณค่ะป้าวีน่า 

++

            ในขณะที่ฉันนั่งฟังครูปู่ มีกลุ่มวัยรุ่นอายุไม่ถึง 20 ปี รวมถึง 1 ใน 2 สาวที่ครูปู่พูดถึง
ก็ขึ้นไปเล่นกันบนที่นอน ชาย หญิง นัวเนีย ขย่ม ทับ ฟัดกันเป็นที่สนุกสนาน
เอ่อ ไม่ได้กระทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันตอนบ่ายแสก ๆ นะคะ นี่ถ้าพี่ ๆ ที่นั่งสอนเด็ก ๆ อยู่ตรงนั้น
ได้รู้ข้อมูลนี้อาจจะอยากตัวย้ายเองบ้านมาอยู่ใต้สะพานนี้ เพราะอายุเฉลี่ยของการเริ่มมีเพศสัมพันธ์
อยู่ที่อายุ 14 ปี และก็หาคู่กันได้ง่ายมาก ๆ อืม...หรือฉันก็ควรจะย้ายมาอยู่แถวนี้ดีนะ ....

“นี่ล่ะโจ้ ครูปู่ถึงได้บอกไงว่าคนพวกนี้ดีกว่าสัตว์ก็ตรงที่พูดได้ ทุกวันนี้ทำได้แค่
เพียงคอยห้ามปรามและปลูกฝังไม่ให้เค้าไปเป็นขโมย หรือ ก่อความเดือดร้อนให้กับสังคม”

ฉันได้แต่มองตาปริบ ๆ ความรู้สึกหดหู่ และปวดหัวจี๊ด ๆ มันพุ่งขึ้นมาทันที
จนอยากกลับบ้านให้ได้เลยในตอนนั้น คิดอยู่นั่นล่ะว่าจะทำยังไงให้เด็กรุ่นหลัง ๆ
จากพวกนี้หลุดจากวงจรนี้สักที ซึ่งมันไม่มีทางเป็นไปได้ เฮ้อ...

        ในวันนั้นครูปู่ไม่ได้สอนแต่เด็ก ๆ เท่านั้น แต่ครูปู่กำลังสอนฉันและสังคมให้เห็นในอีกแง่มุมหนึ่ง
ถึงจะเคยรู้เคยพบเห็น แต่ไม่เคยได้สัมผัสแบบใกล้ชิดอย่างนี้เลย ครูปู่ไม่ใช่คนแก่ที่มีความคิดหยุดอยู่กับที่
เหมือนผู้ใหญ่ที่นั่งบริหารกระทรวงในหลายยุคหลายสมัย ทำไมคนที่มีความคิดล้ำหน้าแบบนี้
ในประเทศถึงได้มีน้อยนัก จบวันครูปู่ได้ใจฉันไปเต็ม ๆ ถึงกับประกาศในใจว่า

“ถ้าไม่ได้เดินทางไปไหนในวันหยุด ฉันจะมาเรียนรู้ในหลาย ๆ สิ่งจากครูปู่แน่นอน”

                      หลังจากเครียดจนน้ำตาเล็ดมาเกือบสัปดาห์ปล่อยความคิดให้ตกตะกอน
จนแยกความรู้สึกส่วนตัวออกไปมากที่สุดและบรรจงเหลาเรื่องราวที่ทุกท่านกำลังได้อ่านขณะนี้
ให้ออกมาในรูปแบบนุ่มนวลที่สุด อีกหนึ่งความคิดที่เกิดขึ้นมาในตอนนี้ก็คือ ถึงจะช่วยเหลือ
หรือ เปลี่ยนแปลงชีวิตเค้าไม่ได้ แต่เราสามารถจะเป็นแรงจูงใจและปลูกจิตสำนึกที่ดีให้กับพวกเค้าได้
(แม้ชีวิตจริงของฉันอาจจะโสมมกว่าที่เห็นเป็นอีกพันเท่าก็ตาม) หันมองมองเยาวชนในชุมชนใกล้ตัวของท่าน

ขอขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสนใจเข้ามาอ่านบทความด้วยภาพนี้ค่ะ 

++ เฮ้อ น่าเศร้าใจค่ะพี่สาว 

++ สังคมทุกวันนี้ น่ากลัวจริงๆๆ

+1 จ้ะ...โจ้

หมูขวัญก็รักสงบมากๆๆๆๆๆๆๆ เหมือนกัน

คิดว่านะ ... 

ช่วยกันวุ้ยจ๋อม

ใช้พฤติกรรมเลียนแบบให้เป็นประโยชน์
ปลูกจิตสำนึก สร้างตัวอย่างที่ดี ๆ ขึ้นมาให้เห็น
เด็ก ๆ เค้าจะถ่ายทอดสู่กันได้เอง



ขอบคุณพี่หมูขวัญค่ะ 

                                                                             



เอาใจช่วยครับ...............................

ค่ะ พี่จ๋าว รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ ขึ้นเหนืองล่องใต้ตลอดเลยช่วงนี้

ยังไม่หายเดี้ยง...ยังโดดได้อีกนะ คนสวย...

เราคงช่วยชี้แนะเค้าได้แค่ส่วนนึง แต่ตัวเค้าเองนั่นละที่จะเป็นคนที่เลือกที่จะเดินไปทางไหน

อยากให้สิ่งดีๆเกิดขึ้นกับเด็กด้อยโอกาสบ้าง...สักครั้ง...ในชีวิตของเขา


ปล.เห็นสนามหลวงทีไร อยากไปเล่นว่าวอีกแระ รอๆๆๆใกล้แระ

ขอบคุณพี่คนหลายใจค่ะ 

ดูแลตัวเองเช่นกันนะจ๋อม 

น้านุบิส ... ตาไวจริง ๆ 

จริงค่ะพี่ปุ๊ ถึงเด็กจะตัดสินใจเลือกทางเองได้
มีหลายคนที่โตขึ้นมาแล้วคิดได้ว่าชีวิตมีค่ากว่าที่เคยเป็น
ในบางครั้งการคิดได้นั้นก็เกิดขึ้นในเกือบลมหายใจสุดท้าย

ถ้าเราช่วยโน้มน้าวจิตใจเค้า ให้เค้าค่อย ๆ ซึมซับไปเรื่อย ๆ
ก็ยังดีกว่าปล่อยให้เค้าคิดเอง ทำเองไปเรื่อย ๆ จากตัวอย่าง
ในสังคมที่เค้าเห็นตั้งแต่เกิดเรื่อยไป 

นู๋โจ้ ... อย่าลืมที่เรานัดกันไว้เน้อ รีบจิกตามตัวทันทีที่ลงตัวเลย แล้วเด๋วเราไปสุมหัวกัน 

บางทีก้อคิดนะคะ อยากมีเงินเยอะๆๆ อยากมีอำนาจบ้าง ไม่ได้เอาไปทำไรที่ไม่ดีหรอก เราอยากช่วยเค้า ช่วยอย่างเต็มที่ อยากทำอะไรให้คนที่ไม่มีโอกาสดีๆเหมือนคนอื่นเค้าในสังคม แต่ตอนนี้คงช่วยได้เท่าทีจะช่วย แต่ก่อนอื่นต้องช่วยให้ตัวเองรอดผ่านเดือนๆนึงไปก่อน เอิกๆๆว่ามะป้าโจ้...

โอเครพี่หมวย หลังส่งบทความไปเมื่อคืน ได้แนวร่วมมาอีกบานเลย
แต่กว่าจะว่างไปกระโดด เอ๊ยไปหาเด็ก ๆ อีกทีก็กลางเดือนธันวาแล้วค่ะ

ถูกต้องที่สุดเลยค่ะพี่ปุ๊ ตอนนี้ตะกายเพื่อชีวิตสุด ๆ เลย
แต่ครูอาสาข้างถนนที่เห็น นอกจากค่ารถ ค่าอาหารของเรา
ไม่มีการเสียค่าใช้จ่ายใด ๆ ทั้งสิ้น แต่เราอาจจะหิ้วสี
หรือถ่ายเอกสารสมุดภาพระบายสีไปให้เด็ก ๆ ก็ได้ค่ะ

++ หวาด ดีค่ะป้าม๋วยขา ป้าม๋วยเปงไรรึป่าวค่ะ  เหงป้าโจ้บอกว่า ไม่สบาย  รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ 

เสื้อผ้าเอามะป้า มีอยู่เหมือนกันหลายตัว ไม่ค่อยได้ใส่แต่สภาพดี เผื่อน้องๆๆเค้าอยากได้บอกนะ เด๋วซักตากเก็บไว้ให้ แล้วจะนัดมาส่งของอีกที

คนที่คิดว่าชีวิตตัวเองแย่อย่างผม  อ่านแล้วรู้เลยว่าปัญหาของเราแค่ชิวๆ

อึ้งครับ........แต่อาจจะมีที่อื่นและแย่กว่านี้อีก
ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ...