จำไม่ได้ว่าทำไมพ่อซื้อ เบ็ดกะรอกให้ตอนแปดขวบ แต่ที่จำได้คือ พ่อพาไปตกปลาทุกวันหยุด ไปกับสามคนกับแม่มีความสุขดีครับ ทั้งที่ทั้งบ้านก็ไม่มีใครตกปลาเป็นด้วยเบ็ดฝรั่ง (ศัพท์ โบราณมัก ๆ ) ก็อาศัยถาม พี่ข้าง ๆ ให้มัดเบ็ดให้หน่อย ผูกสายหน้าให้หน่อย เหยื่อก็เอาจากที่บ่อ ไปตกพ่อก็นั่งกินแต่น้ำดอกคำฝอย(ศัพท์ พี่นายแบบ) ไอ้เราก็ตกปลาอย่างเดียวข้าวปลาไม่กินเลย แม่ก็จะคอยดุว่าอย่าไปตากแดด อิอิ สนุกดีครับ ถ้าคนลำปาง คงจะจำกันได้นะครับว่าบ่อตกปลา สามพี่น้องในสมัยนั้นเนี้ย มันสนุกแค่ไหน จากวันนั้น ถึงวันนี้ ก็เลยทำให้รักการตกปลาไปเลยครับ นึกแล้วยังสนุกกับวันเก่า ๆ ไม่หายเลย อ่ะ
)
)