วิชามวยจีนมีอยู่มากมาย และหลายสายก็มีความคล้ายคลึงกัน พอจะแบ่งได้เป็น มวยเหนือ มวยใต้ และมวยภายใน มวยภายนอก  ในสายวิชามวยภายใน ที่ได้ยอมรับกันในวงกว้างก็มี ไท้เก็ก ซิ่งอี้ และปากัว

การจะเรียนมวยจีนให้ได้ดี หรือให้เป็นที่ยอมรับ สิ่งที่จำเป็นมากคือการหาครูที่เป็นสายตรงของปรมจารย์ในสายนั้น และผ่านการยอมรับจากครูจนได้เป็นศิษย์ใน ซึ่งจะได้รับการถ่ายทอดเคล็ดวิชา ที่ไม่เปิดเผยในวงกว้าง  แต่การเป็นศิษย์ในนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย มีขั้นตอน ระยะเวลา ความทุ่มเท รวมทั้งธรรมเนียมปฎิบัติมากมาย

ไท้เก็กเป็นหนึ่งในมวยภายใน ที่มีชื่อเสียงมากที่สุด ทั้งในแง่ของศิลปะการป้องกันตัว และในแง่ของสุขภาพ มีผู้สนใจเรียนวิชานี้เป็นจำนวนมาก แต่มีครูอยู่ไม่กี่คน ที่จะยินดีจะเปิดเผยความรู้ในวงกว้าง ส่วนใหญ่ยังคงปกปิดความรู้ สอนเคล็ดวิชาให้เฉพาะศิษย์ในของตัวเองเท่านั้น

จนกระทั้งเมื่อสัก 20 ปีก่อน มีอาจารย์คณิตศาสตร์ชาวจีนท่านหนึ่ง ชื่อ Jou, Tsung Hwa ท่านได้มาพำนักอยู่ที่อเมริกา และนำเอามวยไท้เก็กมาสอนชาวอเมริกา จะว่าไปท่านก็ไม่ได้เชี่ยวชาญในวิชาไท้เก็กมากนัก ท่านเพิ่งมาเรียนมวยนี้ก็ตอนอายุ 47 ปี เพราะมีปัญหาเรื่องสุขภาพ ผิดกับครูมวยที่ส่วนใหญ่จะเรียนกันตั้งแต่ก่อน 10 ขวบ แต่ท่านก็ทำการค้นคว้า ใฝ่หาความรู้จากอาจารย์ชื่อดังในจีนแผ่นดินใหญ่ นำมาเขียนเป็นตำราที่เป็นที่ยอมรับอย่างกว้างขวางชื่อ The Tao of Tai-Chi Chuan

ท่าน Jou, Tsung Hwa นั้นมีความรู้ในวิชาไท้เก็กเพื่อสุขภาพเป็นส่วนใหญ่ ท่านไม่ได้เชี่ยวชาญวิชาไท้เก็กในเชิงศิลปะการป้องกันตัว ผู้ที่เชี่ยวชาญจริงนอกจากจะต้องฝึกการต่อสู้แล้วจะต้องเรียนรู้ถึงระดับการใช้อาวุธได้หลายประเภท

กล่าวกันอย่างถึงที่สุด ทั้งที่ท่านมีความรู้จำกัด แต่ท่านก็ทำในสิ่งที่ผู้เชียวชาญอื่นไม่ได้ทำคือ การเผยแพร่ ท่านสอนมวยไท้เก็กที่อเมริกา ด้วยจิตใจที่เมตตา เผยแพร่ในสิ่งที่ท่านคิดว่าเป็นประโยชน์ต่อเพื่อนมนุษย์ ผู้คนจึงยกย่อง และหลั่งไหลมาหาท่านเป็นจำนวนมาก ในการสัมนาพบปะกันระหว่างผู้ฝึกไท้เก็กครั้งใหญ่ครั้งหนึ่ง ลูกศิษย์ที่รู้สึกปราบปลื่มในความกรุณาของท่านที่ได้ถ่ายทอดความรู้มากมายได้กล่าวขอบคุณและกล่าวคำยกย่องในความเป็นครูของท่าน

แล้วท่านบอกเหล่าลูกศิษย์ที่กำลังซาบซึ้งในความเป็นครูของท่านว่า
"Let the nature be our teacher. Let us be students."

ผมดีใจที่พบว่าชุมชนของเรามีคนที่มีหัวใจเช่นท่าน Jou, Tsung Hwa อยู่มากมาย