ประวัติศาสตร์บางเล่มบอก พ้นจากสมัยของมนุษย์ถ้ำ - คนเริ่มรู้จักการเกษตรกรรม-ปศุสัตว์ แทนการล่าสัตว์ หาพืชมากิน

แต่บันทึกยังคงบอกว่า สัญชาตญาณในการของล่ายังคงหลงเหลืออยู่ในตัวคนอยู่ พวกเขายังมีความกระหายในการล่า

สัตว์ป่าถูกล่าทุกปี กระทั่งคนในประเทศที่พัฒนาแล้วเขาก็พากันไปล่าสัตว์ในประเทศที่ด้อยพัฒนา ที่ที่เงินมีปากเสียงมากกว่ากฎหมาย นั่นแสดงว่าคนเรายังมีสัญชาตญาณในการล่าเสมอ ไม่ว่าคนเราจะพัฒนาให้มีความศิวิไลซ์ขนาดไหนก็ตาม

คนยังตักตวงจากธรรมชาติอย่างมิรู้จบ คนจับปลา คนหาของป่า คนเก็บน้ำผึ้ง คนเก็บรังนก คนจับกุ้ง ทั้งหมดเพื่อการดำรงชีพ และสอดคล้องกับพฤติกรรมการล่าอย่างกลมกลืน

อาหารธรรมชาติร่อยหรอลงไป แต่นิสัยการล่า รวมไปถึงการประกอบอาชีพ ยังไม่จบสิ้น

ถ้าการล่าได้ตัวของนักล่า การตกปลาได้ของคนตกปลา ถือเป็นชัยชนะ เป็นการดำรงเผ่าพันธ์ต่อไปของคน

แม่น้ำ ทะเล ที่ต้องสูญเสียปลาครั้งแล้วครั้งเล่า เคยรู้สึกพ่ายแพ้บ้างหรือไม่? เคยรู้สึกเสียใจหรือไม่ที่ไม่สามารถปกป้องสิ่งมีชีวิตที่เป็นสมบัติของมันได้?

และถ้าหากเรายอมให้แม่น้ำและทะเลพ่ายแพ้ตลอดไป แล้วพวกเราที่เป็นนักตกปลา เป็นคนจับปลา จะชนะอยู่ได้ตลอดไปหรือ??

ชัยชนะแต่ฝ่ายเดียวมีจริงหรือ??