ขอแจมบ้าง อาจจะไม่ค่อยขำแต่เป็นความเฉิ่มเบ้อะที่อยากเล่าให้ฟัง ประมาณ 7-8 ปีที่แล้ว เพื่อนชวนไปเที่ยวที่บ้าน อ.ดอนสัก จ.สุราษฎร์ธานี
โดยจะพาไปเที่ยวเกาะสมุยเกาะพงันและพาไปตกปลาด้วย อย่างหลังน่าสนใจ เข้าใจล่อ(ตอนนั้นกำลังบ้าตกปลามากและจนถึงบัดนี้)นัดวัน
เตรียมอุปกรณ์เท่าที่จะขนไปได้ไปขึ้นรถทัวร์ที่สายใต้เป็นรถ กทม.-อ.เกาะสมุย แต่ลงที่อ.ดอนสัก( ก่อนถึงท่าเรือเฟอรี่ )ระหว่างนั่งรถมาก็คิด
อะไรเรื่อยเปื่อย ส่วนใหญ่เป็นเรื่องตกปลา ดึกแล้วนอนเอาแรงดีกว่า แอร์ก็เย็นจังหยิบผ้าห่มสีสดใสมาคลุมร่างกายให้อบอุ่น ซึ่งถ้ามองไกลๆ
ยังกะห่มจีวรเล่นซะเหลืองเชียว(สีผ้าห่ม)ทำงัยได้ก็มันหนาว กะว่าลงจากรถก็บิณฑบาตต่อได้เลย เลยงีบหลับไป ประมาณตี5 มาตื่นอีกทีรู้สึก
ว่ารถหยุดและได้ยินเสียงว่า"ใครลงดอนสักถึงแล้วครับ" ตกใจตื่น ถึงแล้วนี่หว่า รีบลุกขึ้นขนของลงจากรถ แบบเพิ่งตื่น แต่ด้วยความ
คุ้นเคยและจำกลิ่นได้ของคนขับรถ ว่าคงไม่ใช่ทรัพย์สินของผู้โดยสารแน่ จึงเอ่ยขึ้นว่า"ผ้าห่มไม่ได้แจกน่ะครับ"เท่านั้นแหละที่สะลึมสะลือ
ก็หายเป็นปลิดทิ้ง เมื่อรู้ว่าผ้าห่มที่เราเยินยอมาตอนแรก (โปรดนึกภาพตาม)มาพันรอบตัวในสภาพพร้อมใช้(ขาดแต่บาตร) จึงรีบปลดคืนเค้าไป
แบบเขินเขิน แล้วเดินจากรถไปพร้อมสัมภาระในช่วงฟ้าสางของวันใหม่***เชื่อเถอะว่า!ผมได้มีส่วนในรอยยิ้มของใครหลายคนในรถคันนั้นแล้ว***
ยังไงเนี่ย? ชักเละ แหะ ๆๆๆ 
)
)
)
)
)
)
