หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

1.
      แผ่นน้ำเปลี่ยนเป็นสีครามเข้มทึบ แสงสีทองกำลังจะลับขอบฟ้า สมรภูมิบนผืนน้ำเพิ่งจบลงไปได้ไม่นาน ผมไม่แน่ใจนักว่ามันเป็นชัยชนะ หรือความพ่ายแพ้ เมื่อปลากระโทงร่ม ราชินีแห่งท้องน้ำ ถูกเกี่ยวขึ้นเรือ การต่อสู้อันทรหดของมันจบลงด้วยการเสียชีวิต ..
      ปลากระโทงร่มทอดร่างไร้วิญญาณอยู่ตรงเบื้องหน้า  ภายในใจผมครุ่นคิดถึงแม้ว่าผมจะรักการตกปลา แต่ยามนี้ ผมไม่อาจคิดว่านี่คือเกมกีฬา
      ใช่หรือไม่ “กีฬา”ไม่ควรมีฝ่ายใดต้องได้รับบาดเจ็บ ยิ่งมิต้องพูดถึงการเสียชีวิต…

2.
      บ่ายวันนั้น คลื่นลมสงบ มีเพียงระลอกคลื่นเล็กๆกระทบแดดกล้าเป็นประกาย อากาศร้อนอบอ้าว ลมอ่อน น้ำตาย สภาพการณ์เช่นนี้ไม่มีอะไรดีกว่าการทำใจ ยอมรับกับความผิดหวัง ผมปล่อยเหยื่อหมึกเป็นลงทางท้ายเรืออย่างคนสิ้นหวัง และรอคอยโดยไร้จุดหมาย
      ไม่รู้ว่ามันเป็นโชคหรือเคราะห์กรรม เมื่อ กระโทงร่มหิวโซโชคร้าย ฉวยหมึกกล้วยซ่อนคมเบ็ดเข้าไปเต็มคำ ผมไม่ได้คาดหวังกับปลาสกุลกระโทงจากการวางเหยื่อเช่นนี้ นี่อาจเป็นเรื่องของฟ้าลิขิต อย่างไรก็ตาม มันเป็นปลาใบตัวแรกในชีวิตการตกปลาของผม เมื่อรอกขนาด 3/0 ส่งเสียงเตือนเป็นครั้งที่สอง ผมจึงไม่ลังเลที่จะวัดคันเพื่อฝังคมเบ็ด

      บ่ายวันหนึ่ง ผมพบแพรวโดยบังเอิญในห้องสนทนาของเว็บไซต์แห่งหนึ่ง เราคุยกันได้ไม่นานพลันผมรู้สึกถึงความคุ้นเคยเหมือนรู้จักกันมานาน ก่อนจากกันวันนั้นเราได้แลกเบอร์โทรศัพท์กัน และได้ติดต่อกันเรื่อยมานับจากนั้น
เป็นเรื่องแปลก ที่เราใช้เวลาไม่นานนักในการทำความคุ้นเคยกัน ผมไม่แน่ใจนักว่าอะไรทำให้ผมยอมปล่อยใจได้ถึงขนาดนี้ เธอสามารถทำให้ผมกลับเป็นเด็กได้อีกครั้ง เธอเหมือนหนังสือที่อ่านแล้ววางไม่ลง แต่ยิ่งอ่านเท่าใด ก็อ่านไม่จบ เธอกลายเป็นอีกเหตุผลหนึ่งของวันพรุ่งนี้
      เราอาจใช้เวลาเพียงนาทีเพื่อหลงรักใครสักคน แต่อาจต้องใช้เวลาที่เหลือทั้งชีวิต เพื่อลืมเธอคนนั้น ในยามนั้นผมไม่ได้ตระหนักในข้อนี้

3.
      เจ้าปลาโจนทะยานไปบนผิวน้ำทั้งสะบัดตัวอย่างรวดเร็วเมื่อกระสาคมเบ็ด แรงต้านจากสายเอ็นขนาด 20 ปอนด์เทสต์ดูเหมือนจะไม่มีความหมาย  ความหยิ่งทะนง ยามพาเรือนร่างระหงทะยานไปบนพื้นน้ำ การต่อสู้อย่างถวายหัวโดยไม่ยอมจำนนต่อความโหดร้ายของโชคชะตา เพราะสิ่งนี้หรือต้องทำให้มันเป็นที่หมายปองของเหล่าพรานเบ็ด ซึ่งหวังเพียงแค่ ขอได้พบสักครั้งในชีวิตหนึ่งของการตกปลา
ความหิวกระหายทำให้เจ้าปลากลืนเหยื่อซ่อนเบ็ดลึกเลยลำคอ นั่นหมายถึงบทตอนในฉากสุดท้ายได้ถูกเขียนขึ้นไว้แล้ว ชะตากรรมคล้ายจะถูกกำหนดมาก่อนหน้าที่สมรภูมิจะเริ่มขึ้นเสียด้วยซ้ำ หากมันเฉลียวใจ ยับยั้งใจไว้สักนิด โศกนาฎกรรมก็คงไม่เกิด

      นานวันเมื่อเราเรียนรู้กันและกันมากขึ้น ผมรับรู้ได้ว่า ผมนั้นห่างจากภาพฝันของแพรวเพียงใด และเมื่อค้นพบว่ามีชายหลายคนหมายปองเธอ มันทำให้ผมตระหนักได้ว่า คงไม่มีแม้เพียงซอกเล็กๆ ในหัวใจเธอให้ผมได้อาศัย
แต่จะทำอย่าไรได้ ในเมื่อผมได้กลืนเบ็ดเข้าไปถึงหัวใจ สายใยที่มองไม่เห็นร้อยตรึงผมไว้สุดที่จะดิ้นรน ทุกครั้งที่พยายามวิ่งหนี ตัดใจจากเธอ แรงปารถนา และความคิดถึงกลับฉุดดึงรั้งผมกลับไป ณ.จุดเดิม
      ใช่หรือไม่ นี่คือชะตากรรมที่ถูกกำหนดมา  ชะตากรรมของมนุษย์ปุถุชน หากผมเฉลียวใจ ยับยั้งใจไว้สักนิด โศกนาฎกรรมก็คงไม่เกิด

4.
      เวลาผ่านไปเนิ่นนาน มีเพียงสายเอ็นขนาดยี่สิบปอนด์เทสต์ที่โยงชะตากรรมผมกับเจ้าปลาเข้าไว้ด้วยกัน กัปตันต้องถอนสมอเรือ เพื่อตามปลาอยู่บ่อยครั้งยามเหลือสายติดแกนสปูล รอกที่จุสายได้เพียงสามร้อยหลาไม่เหมาะนักกับคู่ต่อสู้ขณะนี้ ช่วงต้นของการต่อสู้การวิ่งเพียงครั้งเดียวของมันสามารถดึงสายออกเกือบครึ่งรอก เจ้าปลาโผตัวเหนือแผ่นน้ำอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่เจ้าปลาโหมแรงโจนทะยานเพื่อให้พ้นพันธนาการ กลับหมายถึงการเร่งความหายนะของมันให้เร็วขึ้น แต่จะมีทางเลือกเป็นอื่นหรือ ในเมื่อหัวใจแกร่งไม่ยอมจำนน และเมื่อจังหวะที่สายไหลลื่นออกจากรอกเริ่มสั้นลง ผมจึงเก็บสายได้มากขึ้น  และสุดท้ายมันไม่สามารถพาร่างให้รอดพ้นจากคมตะขอ

      นับจากวันที่เราเจอกัน ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเพียรพยามหลายครั้งที่จะตัดใจไปจากแพรว ไม่ยอมตัดใจก็มีแต่ร้าวรันทด แต่ทุกครั้งที่ผมดิ้นรน ผมกลับยิ่งรู้สึกอ่อนล้า สุดท้ายต้องปล่อยให้แรงปารถนาฉุดดึง แล้วแต่ว่ามันจะพาผมไปในทิศทางใด

      ในยามนี้ ผมไม่แน่ใจแล้วว่าเจ้าปลาคือคู่ต่อสู้…

5.
      เมื่อเจ้าปลาถูกลากมาใกล้เรือ เราจึงเห็นได้ชัดว่า มันบอบช้ำสาหัสจนเกินกว่าจะมีชีวิตรอดต่อไป อวัยวะภายในถูกดึงออกมาจุกตรงลำคอ การปล่อยก็ไม่สามารถคืนชีวิตให้มันได้ ถึงแม้ว่าผมจะไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่มีทางเลือกอื่นร่างอันบอบช้ำจึงถูกเกี่ยวขึ้นเรือ กัปตันขอซากมันไปสต๊าฟ
        เพื่อนร่วมทริพที่เข้ามาแสดงความยินดีต่างรู้สึกแปลกใจที่ไม่พบรอยยิ้มบนใบหน้าผม ใครจะรู้บ้างว่าภายในใจผมโศกสลด ผมรู้สึกสงสารเจ้าปลาอย่างจับใจ ผมหวังเพียงแค่ประสบการณ์ในการต่อสู้เท่านั้น มิได้ต้องการชีวิต อย่างไรก็ดี บาปเคราะห์นี้ผมคงต้องรับเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว
      อีกเหตุผลหนึ่ง อาจเนื่องเพราะเบื้องลึกภายในใจ ผมรู้สึกว่าตัวผมในยามนี้ไม่ต่างไปจากเจ้าปลา รู้สึกคล้ายว่ามันคือเพื่อน  เพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกัน เราต่างฝ่ายต่างต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด.. จากพันธนาการที่ต่างกัน

6.
      ปลากระโทงร่มทอดร่างไร้วิญญาณอยู่ตรงเบื้องหน้า  ภายในใจผมครุ่นคิด..หรือว่าก่อนที่เราจะพบกัน…บทตอนในฉากสุดท้ายได้ถูกเขียนขึ้นไว้แล้ว

      แผ่นน้ำเปลี่ยนเป็นสีครามเข้มทึบ แสงสีทองกำลังจะลับขอบฟ้า สมรภูมิบนผืนน้ำเพิ่งจบลงไปได้ไม่นาน แต่สมรภูมิภายในใจของผมยังคงดำเนินต่อไป ไม่รู้ว่ามันจะไปจบลงตรงที่ใด