หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                                                                              .........จดหมายเหตุจากหมู่บ้าน บทรำพึงถึงคนเมือง......
                                 
                                                                                                ....เสียงกระซิบที่ข้างเมรุ....

    คุณครูบำนาญท่านหนึ่งพ่นลมหายใจออกมาดังวืดวาด พร้อมกับส่ายหน้าเหมือนกำลังเซ็งๆอยู่กับบางสิ่ง ความจริงแล้วผมก็อยากแสดงอาการแบบนั้นบ้างแต่ก็ต้องนั่งนิ่ง
ในระหว่างการรอขึ้นวางดอกไม้จันทน์งานศพของคุณลุงท่านหนึ่ง ผมสังเกตเห็นอาการของครูบำนาญท่านนั้น (และอีกหลายท่าน) ที่ทำท่าทางกระสับกระส่าย คงจะเป็นเพราะความเมื่อย ความร้อน และอาจมีธุระที่จะต้องไปดำเนินการต่อ
    เสียงพิธีกรยังคงอ่านรายชื่อของผู้ที่ได้รับเชิญให้ขี้นทอดผ้าบังสุกุลบนเมรุ ซึ่งผมนับดูแล้วเป็นชุดที่ 14  ที่กำลังจะขึ้นเป็นชุดต่อไป และชุดหนึ่งจะมีอยู่ 6 ท่าน นี่ยังเหลืออีกสี่ชุดที่กำลังทยอยขึ้นบนเมรุ
เท่าที่นั่งดูแต่ละท่านที่ขึ้นไปนั้น ล้วนแล้วแต่ดูภูมิฐาน มีสง่า ผิวพรรณดี ท่าทางคงเป็นเพื่อนๆของลูกสาว ลูกชายของลุง
    ครูท่านนั้นยังคงกระสับกระส่าย ซึ่งก็คงรวมถึงแขกเรื่ออีกหลายคนที่มาร่วมงาน และแน่นอน...รวมทั้งผมด้วย
    คุณครูแกเป็นคนในหมู่บ้าน รุ่นราวคราวเดียวกับลุงที่เสียชีวิต แบบว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ยังเด็กๆ และยังมีอีกหลายท่านที่นั่งอยู่ในบริเวณนั้นและเป็นเพื่อนบ้านกันมานาน
บางท่านนั่งสูบยา บางท่านนั่งเคี้ยวหมาก บางกลุ่มก็สนทนาเพื่อรอเวลาวางดอกไม้จันทร์
    “เฮ้อออ...เมื่อไหร่จะหมดสักทีว่ะ ทอดผ้าเนี่ยะ” เสียงครูบ่นเปรยๆ
    “เออ นั่นเด่ะ ไม่รู้อะไรนักหนา มากมายจนน่าเบื่อ” น้าผู้ชายนั่งข้างๆสำทับอีกที
    “ไอ้เราคนบ้านเดียวกันแท้ๆ อยู่กันมาตั้งแต่เกิด เคยอาศัยพึ่งพากันตลอด” ครูบ่นต่อ
    “ทำไมครู” น้าท่านนั้นถามกลับ
    “แทนที่มันจะให้ความสำคัญกับปู่ย่าตายาย ญาติพี่น้องมั่ง ...ดูซิ ไอ้ที่ขึ้นบนเมรุน่ะ มึงรู้จักสักคนไหม๊” ครูตอบ
    “ไม่รู้มันมาจากไหนกันนักหนา ตอนยังไม่ตายกุเห็นมีแต่พวกเราวิ่งเข้าวิ่งออก ถามไถ่ไข้ป่วย พอตอนตาย มีแต่นักการเมืองกับข้าราชการ แล้วก็พวกตำแหน่งใหญ่โตมานั่งจีบปากจีบคอ กลายเป็นผู้ทรงเกียรติขึ้นทอดผ้าไปซะฉิบ หันไปดูเลย โน่นๆๆๆ มีแต่คนบ้านเราทั้งนั้นที่ต้องมานั่งรอประธานคนเดียว นี่ถ้ากุตายพวกมึ งก็เอาคนที่อาวุโส คนที่เคารพนับถือ เคยพึ่งพาอาศัยกัน มาเป็นประธานนะ เอาคนบ้านเรานี่แหละ ไม่ต้องเรื่องมาก แล้วก็ไม่ต้องทอดผ้าเป็นหางว่าวนะมึ ง  โหยย...แบบนี้ไม่ไหวว่ะ”

                                  .........ผมคิดในใจตามคำพูดของครู ส่วนหนึ่งผมก็เห็นแย้ง แต่อีกหลายส่วนผมก็เห็นด้วย ความจริงผมอยากขยับเข้าไปคุยกับครูใกล้ๆ เพราะเราคิดคล้ายๆกัน

                                                        ..แต่พอดีเสียงพิธีกรเรียกชื่อขึ้นมา ....ผมต้องขึ้นเมรุก่อนครับครู เดี๋ยวมานะ...

                                                                                                                                                .........ไกลบ้าน.....