หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

                                                                       
                                                                            ..........จดหมายเหตุจากหมู่บ้าน บทรำพึงถึงคนเมือง..............

                                                                                        ...ความภูมิใจที่มอบให้ ยังไงก็ต้องรับ..

    นานมาแล้ว เมื่อครั้งรุ่นปู่ย่าของผม รุ่นพ่อแม่ผม จวบจนมาถึงรุ่นผม ณ.ปัจจุบัน
ผมเคยแอบภูมิใจเล็กๆกับคำเยินยอสารพัด บางคำก็หวานหยดย้อย ฟังแล้วดูเหมือนว่าพวกเรานั้นมีความสำคัญมาก ผมเคยดีใจและยิ้มอย่างภาคภูมิทุกครั้งที่ได้ยินใครๆเรียกพวกเราว่าชาวนา
และยกให้พวกเราเป็นถึงกระดูกสันหลังของชาติเลยทีเดียว มันเป็นตำแหน่งที่ดูแล้วน่ามีเกียรติ น่ายกย่อง ซึ่งนั่นมันก็เพียงพอที่จะทำให้ทวด ปู่ พ่อ และผม นอนยิ้มหวานและภูมิใจ..ถึงแม้ท้องจะยังไม่อิ่ม
    แต่ความจริงหาใช่เป็นเช่นนั้นไม่ ทุกยุค ทุกสมัย พวกเรากลับต้องเป็นตัวประกันของการแก่งแย่งอำนาจ ยื้อแย่งความเป็นใหญ่ หลากหลายข้ออ้างที่บอกว่าจะทำเพื่อพวกเรา                                                                                            มากมายด้วยนโยบายที่จะมอบให้เรา พวกเราจะดีขึ้น.........ใช่ พวกเราเชื่อเช่นนั้น
    วันนี้....พวกเราก็ดีขึ้นด้วยผลแห่งคำปลอบประโลมเหล่านั้น....??? ด้วยผลแห่งความไม่รู้ของพวกเรา...???
วันนี้เขาเติมความภาคภูมิใจของพวกเราให้มากยิ่งขึ้น นอกจากพวกเราเป็นกระดูกสันหลังแล้ว
          .......เขายังเรียกพวกเราว่า “รากหญ้า” ด้วย.......

                                                                      ...............ไกลบ้าน..................