หน้าแรก|กระดาน|รีวิว|ประมูล|ตลาด|เปิดท้าย

คิดเล่นๆ ผิดถูก ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ครับ
ปรัชญา มาม่าโอวัลติน
ความกระหายใคร่รู้ จิตวิญญาณของผู้เริ่มต้น จิตอันเป็นอิสระของผู้แสวงหา สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นต้นตอของวิทยาการใดๆในปัจจุบัน
มาม่าโอวัลติน เป็นแง่คิดที่เรียบง่าย แต่แฝงด้วยความลึกซึ้งหากพินิจวิเคราะห์ดูดีๆ
มาม่าโอวัลติน เมือได้ยินก็คงนึกภาพออกว่าเป็นเรื่องราวเกี่ยวข้องของสองสิ่งที่ไม่เข้ากัน มีนักปรัชญาท่านหนึ่งได้กระทำในสิ่งที่ดูแปลกๆ แต่ก็ดูไม่ได้มีอะไรที่น่าสนใจเท่าไหร่นัก
นั่นคือการต้มมาม่า และเติมเครื่องปรุงที่ประกอบด้วยโอวัลติน
ด้วยความอยากรู้ อยากทดลองสิ่งใหม่ๆ จึงทำให้เขาทำเช่นนั้น
ลองคิดดูเล่นๆว่า เดินไปถามคน 1000คน ว่าเคยกินม่ามาใส่โอวัลตินไหม ผมค่อนข้างแน่ใจว่า เกือบ100% ตอบว่าไม่
เพราะคนส่วนใหญ่มองว่าเป็นเรื่องที่บ้าบอ และไม่เคยนึกถึงหรือแม้แต่เคยได้ยิน
*ว่าด้วยเรื่องกรอบทางสังคม เพราะ การต้มมาม่าใส่โอวัลตินนั้นถูกกั้นด้วยกรอบทางสังคมที่ค่อนข้างแน่นหนาเลยก็ว่าได้
เพราะมาม่าคืออาหารคาว โอวัลตินเป็นของหวาน อยู่ดีๆจะนำมาผสมกันก็บ้าแล้ว แต่นักปรัชญาผู้ที่มีความกล้าหาญผู้นั้น ได้ฝ่ากำแพงทางสังคมนี้ไปได้ด้วยความกล้าหาญ
ยกตัวอย่างในอดีต การที่สังคมตีกรอบไว้ก็ทำให้มีแต่ความคร่ำครึ ย่ำอยู่กับที่ แต่กรอบทางสังคมก็เป็นปัจจัยที่ชี้นำให้สังคมไม่กระสับกระส่าย คาดการได้ มีเสถียรภาพ
แต่จงมองลึกให้ถึงเจตนาของกรอบทางสังคม ว่าไม่จำเป็นต้องปิดกั้นสิ่งใหม่ หากมองย้อนมาที่ตัวเราลองนึกดูว่าเราได้คิดอะไรใหม่ๆ ค้นพบสิ่งใหม่ๆบ้างหรือไม่ หากไม่ก็ลองคิด
ดูว่าหากเราเกิดในยุคหินเราก็คงเป็นแค่มนุษย์โบราณ ล่าสัตว์กินเนื้อดิบๆไปวันๆ ที่เป็นอย่างทุกวันนี้ก็เพราะทำตามเขาไปวันๆเท่านั้น และอีกตัวอย่างหนึ่งที่เห็นได้ชัดคือ
เมื่อครั้งที่ยังมีความคิดที่ว่าโลกแบน คนที่มีแนวคิดว่าโลกกลมถูกมองว่าเป็นพวกนอกรีด พวกนอกศาสนา เพราะมันไปขัดแยงกับหลักศาสนาที่คนส่วนใหญ่นับถือ
จะเป็นเช่นไรหากไม่มีผู้กล้าหาญที่จะออกมาต่อสู้กับกรอบทางสังคมเช่นนี้ มนุษยชาติคงถูกกักขังไว้ในกรอบที่คลำคลึและยำอยู่กับที่
*ว่าด้วยเรื่องดินแดนที่ไม่มีผู้ย่างเท้าเข้าไป ดินแดนที่ว่านั้นก็เปรียบเสมือน การได้รับรสชาติของ มาม่า ใส่โอวัลติน คนส่วนใหญ่อาจคิดว่าไม่ต้องไปลองอะไรแปลกๆแบบนั้นหรอก
มาม่าก็เคยกิน โอวันติลก็เคยกิน ไม่กินผสมกันก็พอรู้แล้วว่าผลของรสชาติจะออกมายังไง แต่ถ้ามองในอีกมุมมองที่ไม่ได้จำกัดแค่มุมมองเดียว การจินตนาการหรือคาดการเอาโดยใช้ข้อมูลที่มีอยู่ในหัว
ในบางครั้งก็ไม่ได้ใกล้เคียงความเป็นจริงเลย ลองคิดดูว่าคุณเคยกินมะม่วงที่เปรี้ยว จนแทบไม่อยากกัดฟันลงไป และเคยตักเกลือเข้าปากและอมไว้ แต่ไม่เคยเอามะม่วงมาจิ้มกินกับเกลือ คุณคงจะจินตนาการไม่ออกว่ารสชาติที่
ผสมผสานกันระหว่างเกลือกับมะม่วงเปรี้ยวมันจะออกมาในรูปแบบไหน คงได้แค่คิดว่ามันต้องเปรี้ยวและเค็ม และไม่อร่อย เพราะตอนกินมะม่วงเปรี้ยวก็ไม่อร่อย กินเกลือก็ไม่อร่อย เมื่อเปรียบเทียบ
ในทางคณิตศาสตร์ แค่สมการที่มีความซับซ้อนระดับสมการอนุพันอันดับสี่ ก็ยากที่จะคิดในหัวและจินตนาการความเป็นไปของตัวแปรต่างๆ สำหรับเรื่องการรับรู้รสชาติแล้วยิ่งซับซ้อนมากกว่า จึงยากที่จะจินตนาการได้ถูกต้อง
และนักปรัชญาผู้นั้นก็รู้ดีในเรื่องนี้ จึงต้องเดินหน้าเข้าสู่ดินแดนที่ไม่เคยรู้จักนี้ แนะน้อยคนนักที่จะได้ย่ำเท้าเข้าไป หรือย่ำเท้าเข้าไปแล้วกลับมาบอกกลับสังคมว่าเป็นอย่างไร
*ว่าด้วยการเผชิญกับความล้มเหลว ความล้มเหลวเปรียบเสมือนเหรียญอีกด้านของความสำเร็จ หากต้องการความสำเร็จก็ต้องพร้อมที่จะรับกับความล้มเหลว มาม่าโอวันติล ก็มีความเสี่ยงสูงมากที่จะล้มเหลวทางด้านตรรกะ
ที่จะไม่ได้รับรสชาติที่ดี หรือถูกใจ แต่ถ้ามองถึงแง่มุมที่ว่า เป็นแนวทางของการเริ่มต้น หรือการค้นพบสิ่งใหม่ ไม่ว่าผลจะออกมาเช่นไร มันก็คือสิ่งใหม่อยู่ดี แต่ที่ต้องแลกมาก็คือแรงเสียดทานทางสังคมที่ต้านทานอยู่
แต่ผลที่ได้ก็ไม่ถือว่าขาดทุนกับแรงที่สู้กับแรงเสียดทานนี้
*ว่าด้วยการมองหาสิ่งใหม่ๆ สิ่งใหม่ๆมีได้ทุกที่หากเปิดใจมองมันสิ่งใหม่ๆอาจจะอยู่นอกกรอบ หรือถูกบดบังด้วยอะไรบางอย่าง และเห็นได้ชัดว่าในยุคสมัยปัจจุบันสิ่งใหม่ในกรอบเริ่มจะเหลือน้อยลง การแสวงหาสิ่งใหม่ๆนอกกรอบ
เริ่มมีมากขึ้น จงอย่าได้รอให้ใครมาอนุญาตให้ค้นหาและพบเจอกับสิ่งใหม่ๆ จงมีจิตของผู้เริ่มต้น ยกตัวอย่างเช่นเด็ก สามารถทำสิ่งต่างๆที่อยู่นอกเหนือกรอบได้เพราะไม่ได้เดินตามรอยเท้าใคร จิตของผู้เริ่มต้นจึงมีความสำคัญกับการค้นพบสิ่งใหม่
อย่างเช่นนักปรัชญามาม่าโอวัลติน ได้ทำไว้ และเห็นได้ชัดว่าในปัจจุบันกรอบต่างๆได้ถูกพังลง จากความกล้าหาญของผู้ประกอบ ธุระกิจ  เช่นรองเท้าข้างละสี  น้ำหอมกลิ่นช็อคโกแลต ในสมัยก่อนคงไม่มีใครคิดว่าจะเอากินของ ของกิน มาทำน้ำหอม หรือต่อไปอาจจะมีน้ำหอมกลิ่นข้าวขั้วก็ได้ใครจะไปรู้